Να με εμπιστευτείς (Ian Stratis)

Part 13

Ian's POV

Ε:Χαχαχα τι λες ρε μαλάκα?,έσκασα στα γέλια αφού ο βλάκας ο Δημήτρης είπε μαλακία.
Δ:Ε τι ρε αφού αλήθεια είναι!
Ε:Χαχα καλά καλά...ρε σαν πολύ δεν αργεί η Βίκυ?,είπε με περιέργεια.
Χ:Αυτό ακριβώς θα έλεγα κι εγώ!Εμμ θες να πάω να την βρω?
Ε:Όχι δεν χρεια-,με διέκοψε το τηλέφωνό μου.Άγνωστος αριθμός.
"Παρακαλώ?Ποιος είναι?
"Ίαν η Ξένια είμαι",είπε ενώ έπερνε γρήγορες ανάσες.
"Τι θες ρε?Σου είπα δεν θέλω να σου ξαναμιλήσω",είμουν έτοιμος να το κλίσω το τηλέφωνο όταν άκουσα να ουρλιάζει το όνομά μου.
"ΤΙ ΘΕΣ?",είχα ανυσηχήσει αρκετά.
"Δεν ξε-ξέρω πως να στο πω,αλλά Ίαν,η Βίκυ..."
"Η ΒΊΚΥ ΤΙ?ΜΊΛΑ ΤΏΡΑ!
"Γυρνούσα από την βόλτα και έτυχε να περάσω από αυτό το σταυροδρόμι δίπλα απ'το περίπτερο,κοντά στο σπίτι του φίλο σου του Δημήτρη και...την βρήκα εδώ χτυπημένη,στο κεφάλι της παντού αίματα και αναίσθητη,Ίαν δεν ξέρω τι να κάνω!Ίαν,ΊΑΝ?"
Εμένα μου είχε πέσει το κινητό απ'τα χέρια.Το σοκ,τεράστιο.Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Δ:Τι έγινε ρε?,είπε με μεγάλη ανυσηχία.
Χ:Ίαν,η Βίκυ?Είναι καλά?
Ι:Δε-δεν μπορεί,είπα χωρίς να το έχω πιστέψει.Είχε ατύχημα,είπε σπάζοντας την φωνή μου στο τέλος.
Έτρεξα προς την πόρτα,την άνοιξα και άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα.Έφτασα στο σημείο.Στο σημείο που θα ήθελα εγώ να βρίσκομαι παρά η Βίκυ μου.Η Βικούλα μου,γιατί σε τέτοια κατάσταση?Την αγαπώ...Όχι ζωή μου,όχι ψυχή μου,μην το κάνεις αυτό.Σκέψου εμένα,την οικογένειά σου,σκέψου εμάς.Τις στιγμές που έχουμε περάσει.Μην εγκαταλύψεις.Σ'αγαπώ Βίκυ,τόσο πολύ...

Έτρεξα με δάκρυα προς το μέρος της.Η Ξένια καθόταν στον δρόμο και...έκλαιγε?Καλά δεν με νοιάζει αυτό τώρα.Με νοιάζει η Βίκυ μου...την είχα πάρει στην αγκαλιά μου και έκλαιγα.Έκλαιγα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να πάρω ανάσες.
Ε:ΑΝΆΘΕΜΑ ΤΗΝ ΏΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ ΠΟΥ ΤΗΝ ΆΦΗΣΑ ΝΑ ΦΎΓΕΙ ΜΌΝΗ ΤΗΣ!ΓΙΑΤΊ ΘΕΈ ΜΟΥ?ΓΙΑΤΊ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΕΙΣ ΑΥΤΌ ΣΤΟ ΜΩΡΌ ΜΟΥ?!ΣΤΟΝ ΈΡΩΤΑ ΜΟΥ?ΣΤΗΝ ΖΩΉ ΜΟΥ?!,ούρλιαζα κλαίγοντας κοιτόντας τον ουρανό.
Ε:Το ασθενοφόρο,ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ ΜΟΥ?
Ξ:Το έ-έχω πάρει εγώ.Έρχεται από στι-στγμή σε στιγμή,έκλαιγε πολύ.Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.
Ήρθε!Το ασθενοφόρο.Τα φώτα του διαπερνάνε τα μάτια μου.Οι σηρήνες τους ηχούν πλέον δυνατά στα αυτιά μου.Ξαφνικά ζαλίζομαι.Αλλά όχι,δεν θα την αφήσω ξανά μόνη της,ποτέ ξανά...

~Μία ώρα μετά~

Είμαστε στο νοσοκομείο.Επικρατεί πανικός.Δεν μπορώ να κάτσω στην θέση μου.Νοιώθω ένα κενό.Κενό στο μυαλό.Κενό στην ψυχή.Είναι ένα ρητό που λέει:"It's not impossible.The word itself says Im-possible.'Αυτό ακριβώς πρέπει να αντιπροσοπεύσει τη στιγμή.Η Βίκυ μου,είναι δυνατή.Μπορεί.Μπορεί να τα καταφέρει."ΜΠΟΡΕΊΙΙΙ",φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα την τελευταία λέξη και όλοι στο νοσοκομείο γύρισαν να με κοιτάξουν.Δεν με νοιάζει όμως.Ξέσπασα σε κλάματα.Κάθισα στο πάτωμα ακουμπόντας την πλάτη μου στον τοίχο.Κάλυψα με τα χέρια μου το πρόσωπό μου και συνέχιζα να κλαίω.Το να κλαίει ένας άντρας δεν είναι κακό,δεν είναι κοριτσίστικο.Εγώ ποτέ δεν τα πίστευα αυτά.Όσο σκληρός και να είμουν πριν γνωρίσω την Βίκυ.

Ν(οσοκομα):Είστε ο Ίαν Στρατής?
Ε:Ναι εγώ είμαι,είμουν πλέον όρθιος.
Ν:Η Βίκυ είχε ένα αρκετά σοβαρό ατύχημα.Θα της κάνουμε χειρουργίο στο κεφάλι για να προλάβουμε τα χειρότερα.Λυπάμαι,αλλά θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο.
Ε:Σας παρακαλώ,μην την αφίσετε να φύγει,ξανά έκλαιγα.
Ν:Θα προσπαθήσουμε
Ε:Μπορώ να την δω?
Ν:Είναι σε κόμα,δεν θα μπορέσετε να επικοινωνήσετε.
Ε:Δεν με ενδιαφέρει,θέλω να την δω!
Ν:Δώστε μου μισό λεπτό,είπε και έφυγε.

Μετά από λίγο ξαναήρθε.

Ν:Ελάτε μαζί μου.

Με πήγε στο δωμάτιό της.

Η Βίκυ μου,δεν είναι αυτή η Βίκυ μου.Χλωμή,παντού χτυπήματα και μελανιές,άθλια κατάσταση.Παραμένει όμορφη ακόμα και τώρα.

Ε:Συγγνώμη αγάπη μου,συγγνώμη που δεν είμουν εκεί.Συγχώρεσέ με σε παρακαλώ.Είμαι ανόητος.Απλά μην με αφήσεις.Θα πεθάνω κι εγώ μαζί σου αν με αφήσεις.
Πληγα κοντά της και απαλά της έπιασα το χέρι και την φίλησα στο στόμα.
Ε:Σ'αγαπώ Βίκυ,είσαι ότι πολυτιμότερο έχει συμβεί στη ζωή μου.Θέλω να σε βλέπω χαρούμενη.Άνοιξε τα πανέμορφα ματάκια σου μωρό μου.Και θα είμαι πάντα μαζί σου.Ξέρω ότι με ακούς.Απάντα μου,χαμογέλασέ μου,εκείνη την στιγμή ένιωσα ένα πολύ απαλό σφίξημο στο χέρι μου.Θα το έφτιαξε το μυαλό μου γιατί μου λείπει πάρα πολύ.Αχχ ρε Βικάκι...θα είμαι καθημερινά στο νοσοκομείο αγάπη μου.Θα σου μιλάω.Θα περιμένω.

Μετά από 20 λεπτά βγήκα με τα χίλλια ζόρια έξω αφού οι γιατροί δεν με άφησαν άλλο.
Είχε έρθει η Κατερίνα.Με το που με είδε έτρεξε να με αγκαλιάσει.Έκλαιγε,όπως κι εγώ.Μου είπε να μην ανυσηχώ,είναι δυνατή η φίλη της.Και αυτό πιστεύω.Επίσης είχε έρθει ο Δημήτρης,η Χαρά και η Ξένια.Δεν ξέρω γιατί έρχεται,αλλά δεν θα δώσω σημασία.Η Βίκυ μου να είναι καλά...

Ουφφφ παιδιά έκλαψα λίγο😢Θέλω γνώμες,πολλά σχόλια παιδιά και αστεράκι.

~Γαμώτο~

💔