Dziewczyna z Polski Justyna została zaczepiona na snapie przez pewnego Koreańczyka. Szybko okazuje się, że jest to Kim Taehyung znany także jako V. Szybko się zaprzyjaźnili, ale czy to tylko przyjaźń? A może coś więcej?
Pewnie się domyślacie, bo wi...
Postanowiłam zostać w Korei. Jako, że moi rodzice są bogaci to nie ma problemu z wynajęciem czegoś. Właśnie za godzinę mam pójść z Tae poszukać jakiegoś mieszkania. Nie mogę uwierzyć, że w końcu jesteśmy razem. Odeszłam z klubu a dziewczyny mają dzisiaj lot. Będę za nimi tęsknić. No może nie z każdym ale za większością. Były dla mnie jak rodzina.
--"--
Siedziałam na ławce w parku, bawiąc się telefonem. Nagle ktoś wyrwał mi z rąk urządzenie. Wystraszona a zarazem zdziwiona, że "złodziej" nie ucieka, spojrzałam w górę.
- Taehyung! Wystraszyłeś mnie!- Gwałtownie wstałam i odebrałam swoją własność.
- Horrorów się nie boisz a mnie tak? Dziwna jesteś.- Zauważył po czym zachichotał.
- A ty co? Niby normalny?- Spytałam zarzucając ręce na jego szyję.
- Nie. Dlatego do siebie pasujemy.- Chwycił mnie za biodra i pocałował.
- Będziemy tak stać i się całować czy znajdziemy mi jakieś mieszkanie?- Delikatnie się uśmiechnęłam się.
- Tak. Chodź.- Złapał moją dłoń i ruszył w tylko jemu znanym kierunku.
Po paru ulicach oppa oznajmił, że pierwszy lokum znajduje się w budynku przed nami. Oczarowana architekturą szłam nie zwracając uwagi na to co się wokół mnie dzieje.
- Justyna uważaj!- Usłyszałam krzyk Tae, a zaraz po tym leżałam na ziemi. Usłyszałam pisk opon i zobaczyłam czarne auto zawracające. Za kierownicą siedziała dobrze znana mi osoba. Z przerażeniem w oczach spojrzałam na ulicę gdzie zobaczyłam Tae w wielkiej plamie krwi, która z każdą chwilą robiła się coraz większa. W moich oczach momentalnie pojawiły się łzy.
Uratował mnie.
Podbiegłam do bezwładnego ciała, a wokół zebrali się ludzie.
- Tae! Tae! Ocknij się! Tae słyszysz mnie?!- Chwyciłam hi za ramiona i zaczęłam potrząsać.- Niech ktoś mu pomoże! Zadzwońcie po karetkę!
Spanikowałam. Jakiś Pan podszedł do nas i odciągną mnie od niego.
- Co Pan robi?! Proszę mnie zostawić!- Wyrywałam się.
- Uspokój się. Tak my nie pomożesz.- Próbował uspokoić mnie.
