Mecaz Kadın (RAFLARDA)

BÖLÜM 1.

Kendimle baş başa kalmayalı uzun zaman olmuştu. Günlerden salı, hislerden hüzün. Yıl 2016. Sensizliğin 1. Yılının 2. ayındayım. İstanbul'da bir öğle sonrası. Hava sisli sahi nasılsın şimdi? Beni soracak olursan giysi dolabının en ücra köşesine fırlatılmış giyinmeyi bekleyen kıyafet gibiyim. Yalnız ve diğerlerinden farklı.

Hayatımı Mecaz Kadın olarak sürdürüyorum. Çekilmez bir kız oldum bu aralar iyice. Asi ve lanet. En basitinden her şeye ağlar oldum. Ufak bir olayda gözlerim en çorak arazileri ıslatmaya hazır gibi başlıyor akmaya.. Ah benim göz nurum! İçimde gerçekleşmeyeceğini bildiğim bir dilekle öylece bekliyorum. Bir türlü gitmek bilmiyor kirpiklerimdeki buğu. Uzak, çok uzak yerlere bırakmıyorum çocuksu sevdalarımı. Köşelere saklıyorum bazısını. Bazısını toprağa gömüyorum. Kendimce öğütler veriyorum çaylak yüreğime. Ben nasıl anlatırım, yürek nasıl anlar bilmiyorum...

İlk kez bir şeyler yazarken bu kadar zorlanıyorum. Seni özlüyorum cancağızım. Gecenin en zifiri anında bile odamı aydınlatan bu aşkı özlüyorum. En çok da her gün duyabilmek için çırpındığım sesini.. Seni özlüyorum işte. Her kavgamızın sonunda çektiğim sancıları, seni kaybetmek korkusu yüreğimi bir bıçak gibi kestiği anları bile...

Henüz 17 yaşındaydım sen beni reddettiğinde, ben aşka küstüğümde. O gün bugündür sevmem kimseyi. 17 yaşımda kaldım sanki. Şimdi kim ezberliyor sesini, unutmaya yüz tuttuğum? Şimdi kimin kucağında büyüyor bir heves kurduğumuz hayaller? Kim o söyle? Anlattın mı ona da hatırlamaya kıyamadıklarımı? Daha burada sayamadıklarımı o da öğrendi mi? Söyle.. Söyle çünkü sesini duymak hafifletiyor acımı... Anne bak terli terli aşk içtim yine. Ateşim dusmuyor yârin yüreğine. Zamanın durduğu yerdeyim. Islak sokaklar var önümde ve tepemde deli gibi yağan bir yağmur en sevdiğimden. Islanmak güzeldir, eğer isteğinle ıslanıyorsan tabii.

Kaç çiçek soldu bilmiyorum. Kaç fırtına vurdu beni hatırlamıyorum. Ben bugün ölüyorum da gömülmüyorum... Hüzünlerim dağıldı, içimdeki rüzgarlar dağıldı, doğrularım, yanlışlarım, acılarım dağıldı... Ne çok dağılmışım böyle. Ruhum tükendi ve kaybetmeye alıştım artık. Kime sevgimizi versek ahımızı alıp gidiyor.. Yerine koyamadığım kişilerin gitmesi koyuyor sadece. Hafızam zayıfladı epey. Ömrüme sığıp, hafızama sığamayan insanlar olacak. Ve ben bugün bitmiş olan her şeye içiyorum. Sana sensizliğe, bize bizsizliğe. En önemlisi kimsesizliğe.