Mecaz Kadın (RAFLARDA)

BÖLÜM 56.

Sert bir fırça darbesini kağıda vurduğun gibi kelimelerime kilit vurdum. Siyahın en özgür tonunu seriyorsun gözler önüne.

Yağmur yeniden başlarken gece ıslanıyor,  ben üşüyorum. Sokak lambasının ışığına uçuşan kelebekler gibi damlalar birbiri ardına düşüyor. Gönül ferman dinlemiyor,  acılar çoğalıyor. Sokaklar ıslak,  çatılar ıslak,  arabalar ıslak. Rüzgar da ağaçlara tokat gibi çarpıp duruyor. Ağaçlar bir sola sağa sallanırken yapraklar düşüyor. Sen benden düşüyorsun. Gölgeler kayıp. Herkes kaçak. Islak kaldırımlar bomboş. Terk edilmiş aşık gibi sokaklar sessizce ıslanıyor. Yazın anıları su birikintilerine karışıyor. Yağmur dereleri hepsini alıp  denizlere götürüyor.

İsmini bilmediğim yollardan koşar adımlarla geçtim. Domino taşları gibi bir bir söndü sokağın ışıkları. Bir bir söndü ümitler. Sanki içimde sonsuz bir karadeniz var ve bir aldığını bir daha geri vermiyor.

Her insan mutlu olamaz çünkü gereğinden fazla özler dünü,  hak ettiğinden fazla düşünür yarını ve  hiç hak etmediği kadar bilinçsizce yaşar bugünü. Her insan mutlu olamaz çünkü gereğinden fazla özler hayatından çıkanları,  hak ettiğinden daha büyük umutla bekler hayatına girecekleri ve asla göremez yanı başındakileri..

Rüzgar ağzı keskin bir ustura gibi yüzümü kesiyor. Gece,  her şeyin üstünü örtüyor. Bulutların efkarı biterken yağmur diniyor. Büyük bir sessizlik kaplıyor gittiğin gün gibi. Artık seni duyamıyorum. Bul beni sevgilim.

Bütün işlerimi bir kenara bırakıp fotoğrafına kilitlenip kalıyorum saatlerce. Fakat hiç haberin olmuyor. Görüyorum,  titriyorsun korkundan. Bir adım atmaya mecalin yok. Farkındayım,  dudaklarından tırnaklarına kadar kırgınsın. Kocaman kahkahakarının ardında sakladığın hayalet sen sustukça beliriyor gözlerinde. Görüyorum,  yalnızsın ve ölüsün. Bir ceset gibi hissizsin karşımda. Bu şehir,  bu gökyüzü,  bu bulutlar.. Bunlar bana ağır geliyor. Çevir gökyüzüne başını  bakma arkana. Bırak beni arkanda. Bilirsin dayanamam bir damla gözyaşına. Hoşçakal gülüşünden öptüğüm adam.