Κρυμμενα Ενστικτα

Κεφαλαιο 1

Κεφάλαιο Λιζέτας

Ήταν ακόμα χάραμα. Σήκωσα το κεφάλι μου ψιλά, και αντίκρισα τον σχεδόν μαύρο ουρανό. Παρατηρούσα τα αστέρια, τους αστερισμούς και τη μαγεία τους. Άρχισα να χάνομαι μέσα τους, τότε μου ξαναγύρισε όλο πίσω, όλο από την αρχή, με κάθε λεπτομέρεια.

Σάββατο, είναι επιτέλους Σάββατο. Δεν άντεχα άλλο το σχολείο.
"Ντριν, ντριν, ντριν." Ακουσα το κουδούνι.

''Ποιος στον διάτανο είναι τέτοια ώρα;'' σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι μου ενώ τεντώθηκα καλά καλά πηγαίνοντας προς την πόρτα.

''Ποιος είναι;'' φώναξα πίσω από την πόρτα.

''Καλά αν δεν θες να ανοίξεις την πόρτα στην κολλητή σου τότε να φεύγει καλύτερα...''

''Όχι! Περίμενε ανοίγω...''

Ξεκλειδώσα την πόρτα και λέγοντας
''Πέρνα μέσα'' ξανά κουλουριάστηκα μέσα στις ζέστες κουβέρτες μου.

Η κολιτή μου μπήκε μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω της και καθώς με πλισίαζε μου ειπε
''Αμάν εσύ όλο κοιμάσαι πια, ήθελα να ξέρω τι κάνεις και κουράζεσαι τόσο, και δεν είναι μόνο αυτό από τη στιγμή που έκλεισες τα δεκαπέντε το μόνο που κάνεις είναι να τρως συνέχεια, και ποιος; Εσύ που έτρωγες μια φορά στις τρεις μέρες. Άσε που επιπλέον από το πουθενά έχεις γίνει η καλύτερη στα αθλήματα, στο σχολείο κανείς δεν σε φτάνει, είναι πολύ περίεργο αυτό γιατί εσύ ούτε να τρέξεις δεν μπορούσες και ιδικά με τις μπάλες ήσουν άχρηστη. Είναι σαν να είσαι άλλος άνθρωπος.''

Έπεσα σε βαθύ σκέψη και δεν άκουγα τι μου έλεγε πια. Έχει ένα δίκιο από τον Οκτώβριο αφού έκλεισα τα δεκαπέντε έχω αλλάξει μπορώ να το αισθανθώ. Λες να αρρώστησα; αλλά είμαι πιο καλά από ποτέ σε υγεία. Αχ τι να κάνω πήγα προχτές στο νοσοκομείο για εξετάσεις μέχρι και ο γιατρός είχε μείνει άφωνος με το πόσο υγιείς είμαι.Είναι όλα τόσο περίεργα. Καλά δεν είναι λες και μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, ας το ξεχάσω δεν είναι λες και θα μου αλλάξει τη ζωή. Από πίσω ακουγόταν μία αχνή φωνή που όλο και δυνάμωνε

''Ε, ψιτ με ακούς;;; Λιζέτα μην μου πεις ότι έχασες την ακοή σου;''

''Εεε;Όχι μια χαρά ακούω απλά με πήρε ο ύπνος, γιατί είπαμε ότι ήρθες εδώ Nάγια και μάλιστα...'' γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω το ρολόι

''και στις 7 το πρωί κιόλας....είναι και Σάββατο;;;''

''Μη μου πεις πως το ξέχασες;; Όχι ότι περίμενα να το θυμηθείς έτσι και αλλιώς. Σήμερα είπες ότι θα με βοηθήσεις να ξεναγήσουμε τον καινούριο μαθητή. Άντε πλίσου και πάμε''

''Ωωω ναι ρε συ. Κάτσε δεν θα φάμε πρωινό;;''

''Θα φάμε μαζί με τον καινούριο, άντε τέλειωνε''