Κρυμμενα Ενστικτα

Κεφάλαιο 25

Κεφαλαιο Λιζετας

Είναι ένα μεγάλο παλιό ξύλινο σπίτι, δείχνει να είναι τουλάχιστον 150 και ετών, είναι τεράστιο, από ότι μας είπε η Νίνα στο δρόμο έχει 90 δωμάτια συνολικά και δεν ξέρω καν τι είναι όλα αυτά, και γιατί κάποιος να φτιάξει ένα σπίτι με τόσα δωμάτια...αλλά δεν ξέρω...όταν το κοιτάω νιώθω οικία...λες και έχω ξανά έρθει εδώ.....ή τα έχω χάσει τελείως ή δεν ξέρω.....Ξαπλώνω στο κρεβάτι....ναι είμαι σε μία από της κρεβατοκάμαρες αυτού του σπιτιού....η οποία θα είναι δικιά μου από δω και πέρα και μπορώ να πω ότι μου αρέσει, είναι αρκετά μεγάλη, το κρεβάτι είναι διπλό και τεράστιο το οποίο είναι στη μέση του δωματίου αριστερά του είναι η ξύλινη πόρτα, δεξιά  δύο παράθυρά και ευθεία είναι μια πόρτα που οδηγεί στο μπάνιο με μια ντουλάπα που θυμίζει την εποχή με τις άμαξες τουλάχιστον ποιο πριν από το 1900.....άσε την εποχή με της άμαξες Λιζέτα...πρέπει να βάλεις σε σειρά τις αναμνήσεις...λιπών θα προσπαθήσω να πάρω στοιχεία από αυτές που βρίσκω ύποπτες.

Με θυμάμαι να φοράω ένα μακρύ μαύρο φόρεμα από την ίδια εποχή που μοιάζει να είναι και η ντουλάπα....τα μαλλιά μου είναι πιασμένα απάνω και φοράω ένα περίεργο μενταγιόν, είναι από ασήμι έχει το σχήμα καρδιάς με διάφορα σκαλίσματα να εξαπλώνονται τριγύρω της, περπατάω ευθεία σε ένα διάδρομο που δείχνει γνώριμος. Ο ηχώς από τα βήματα μου τον γεμίζουν, φτάνω σε μια ξύλινη πόρτα, πάω να ακουμπίσω το χερούλι για να την ανοίξω αλλά πριν το ακουμπίσω τραβάω το χέρι μου πίσω, νιώθω θλίψη, δεν ξέρω το λόγο αλλά νιώθω λες και παίρνω μια δύσκολη και σημαντική απόφαση, ανοίγω την πόρτα και βλέπω μια φιγούρα, είναι μια ανδρική φιγούρα, φοράει ένα μαύρο κουστούμι, τα μαλλιά του είναι χτενισμένα προς τα πίσω, δεν μπορώ να διακρίνω το πρόσωπο του, τον πλησιάζω, εκείνος απλά ανοίγει τα χέρια του και περιμένει να μπω στην αγκαλιά του και έτσι και κάνω, νιώθω έναν ξαφνικό πόνο να διαπερνά τη μέση μου και να φτάνει μέχρι το στομάχι μου, νιώθω προδομένη καθώς συνειδητοποιώ πως το άτομο που φαίνεται να νοιάζομαι και να εμπιστεύομαι μόλις με μαχαίρωσε πισώπλατα, αυτός ο πόνος στην ψυχή μου ξεπερνά αυτό από το στιλέτο, αλλά παρόλα αυτά δεν τον μισώ, του χαμογελάω στοργικά, και τον κοιτάω με κατανοήσει, καθώς νιώθω και της τελευταίες σταγόνες από το αίμα μου να αφήνουν το σώμα μου λέω ''ακόμα σε αγαπάω'' και πεθαίνω.

''ΑΡΓΧΧΧΧΧΧ!!!!!!!!'' Πετάγομαι από το κρεβάτι!! Τι στο καλό, αφού πέθανα πως είμαι εδώ!!! Αλλά ξέρω ότι είναι αληθινή ανάμνηση γιατί μπορώ να θυμηθώ ακόμα και τον πόνο, τα συναισθήματα, όλα!!!! Αυτό είναι τόσο ''ΑΡΓΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ!!'' νομίζω πως τα χάνω το μυαλό μου θα εκραγεί!!!!
''Τότε επέτρεψε μου να σου δώσω εγώ τις απαντήσεις αγαπητή μου Λιζ'' μια φωνή ακούγεται από πίσω μου, γυρνάω να δω ποιος είναι αλλά πριν προλάβω να πάρω μια ματιά από το πρόσωπο του, ένα μαντίλι έχει καλύψει το στόμα μου και χάνω τις αισθήσεις μου αλλά όχι τελείως, τον ακούω να λέει κάτι, με το ζόρι κατάλαβα τι αλλά το άκουσα και μετά έπεσα σε βαθύ ύπνο.