Κρυμμενα Ενστικτα

Κεφαλαιο 23

Κεφαλαιο Λιζετας

''Αμ..... μήπως ήρθα σε ακατάλληλη στιγμή....?'' η φωνή του Μάρκου με φέρνει πίσω στην πραγματικότητα, ο Ιάσονας πετάχτηκε πίσω και εγώ έκανα το ίδιο, τα μαγουλά μου καίνε και ορκίζομαι πως ο Ιάσονας έχει κοκκινίσει, αλλά έχει γυρισμένη την πλάτη του σε εμάς ώστε να μας εμποδίσει να δούμε το πρόσωπο του.

''Αμ....'' το μόνο πράγμα που έβγαινε από το στόμα μου ήταν αυτό, δεν μπορώ να πω λέξη, σαν να έχασα την φωνή μου.
''Μην λες ανοησίες, γιατί να ήρθες σε ακατάλληλη στιγμή'' ο Ιάσονας απαντάει
''Μα ορκίζομαι.....'' πάει να πει ο Μάρκος αλλά ο Ιάσονας τον κόβει
''Χε? και από πότε εσύ ορκίζεσαι?'' και άρχισε να απομακρύνετε
''Π...που...που πας??'' κατάφερα να πω με τρεμάμενη φωνή...έλα Λιζέτα σύνελθε, ένα φιλί ήταν, δεν ήρθε η καταστροφή του κόσμου!

Σταματάει, γυρνάει το κεφάλι του ίσα για να με κοιτάξει στα μάτια με την άκρη του ματιού του, βάζει τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του και λέει
''Με καλεί η φύση'' και συνέχισε να περπατάει μέχρι που χάθηκε στα φύλλα των δέντρων.
Τι εννοεί τον καλεί η φύση...δεν το καταλαβαίνω....ο Μάρκος πρέπει να είδε την μπερδεμένη έκφραση μου.
''Εννοεί στην τουαλέτα'' είπε και ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο
''Α ναι εσύ δεν πήγες να φέρεις κάτι για να φάμε?'' ρωτάω καθώς προσπαθώ να ξεφορτωθώ το κοκκίνισμα από το πρόσωπο μου.
Τα μάτια του Μάρκου πετάγονται ανοιχτά και κοιτάει πάνω, κάτω, δεξιά...οπουδήποτε εκτός από εμένα
''Να...βλέπεις...ε...πήγα να πιάσω κάτι...αλλά...δεν...ε...ζώα...απεργία...'' είπε και γύρισε πλευρό ώστε η πλάτη του να με αντικρίζει
''Τώρα θα κοιμηθώ, πτώμα είμαι'' και με αυτό κοιμήθηκε.....

Φωτίστηκα τώρα, πάντως φαγητό δεν έχουμε.
Μην έχωντας τη να κάνω αποφάσισα να περπατήσω σε μία λίμνη που εντόπισα ποιο πριν εδώ τριγύρω για να χαλαρώσω.
Φτάνοντας στην λίμνη εντοπίζω κάτι στο στο γρασίδι γύρο από αυτήν...πλησιάζοντας αρχίζω και διακρίνω καλύτερα....

''Τι στο.....'' και αρχίζω και τρέχω προς τα εκεί, είναι ένα άτομο...μια κοπέλα, τρέχοντας πέφτω στα γόνατα μου δίπλα της και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάρω τον παλμό της, να δω αν είναι ζωντανή. Έχει σκούρα ξανθά μαλλιά που φτάνουν μέχρι λύγο ποιο κάτω από τους ώμους της, και δείχνει να είναι γύρο στα 17, έχει αίμα σε αρκετά μέρει του σώμα τος στης όπως και γρατζουνιές, το πρόσωπο της είναι καλυμμένο με χώμα. Δεν μπορώ να την αφήσω έτσι. Καθαρίζω προσεχτικά με νερό, το πρόσωπο και τις πληγές της. Την ξαπλώνω κάτω από ένα δέντρο λύγο ποιο πέρα και της κάνω ένα κρεβάτι από φύλλα, ο ήλιος πέφτει και το σκοτάδι καλύπτει τον ουρανό.