Κρυμμενα Ενστικτα

Κεφαλαιο 2

Κεφάλαιο Λιζέτας

Εκνευρισμένη κοιτάζω το ρολόι μου πηγαίνοντας πέρα δώθε.
''Αμάν! Ποιος νομίζει ότι είναι; Ακόμα δεν τον γνωρίσαμε και μας έχει αργήσει εδώ και μιάμιση ώρα.....έτσι και τον πετύχω πουθενά... τα έβαψε μαύρα''

''Χαχαχα'' νευρικό γέλιο ''χαλάρωσε μόλις μετακόμισε εδώ ίσως να χάθηκε μην κάνεις έτσι Λιζέτα ηρέμησε, ναι είμαι σίγουρη ότι χάθηκε, εσύ περίμενε εδώ, εγώ πάω να ψάξω''

''Μα τι λες που να τον ψάξεις;; Δεν ξέρεις καν πως είναι....πως θα τον αναγνωρίσεις;;;'' Άλλα πριν ακόμα τελειώσω τη φράση η Νάγια είχε εξαφανιστεί.

Για τα επόμενα είκοσι λεπτά περίμενα σε αυτό το σημείο

''Αυτό ήταν, δεν περιμένω άλλο'' και καθώς γύρισα να φύγω κουτουλάω με κάποιον και σε κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκα στο έδαφος.

''Συγνώμη δεν σε είδα, είσαι καλά;''ακούγεται μία απαλή φωνή.

Σήκωσα το κεφάλι μου προς τα πάνω για να αντικρίσω από που έβγαινε αυτή η εθιστική φωνή. Μπροστά μου στεκόταν ένα αγόρι γύρω στα δεκαπέντε με δεκαέξι, περίπου στο ένα ογδόντα κάτι, μελαχρινός με πράσινα μάτια.

''Εεεε ναι καλά είμαι....''

''Ωραία χαίρομαι κάτσε να σε βοηθήσω....'' η φωνή του ξαφνικά έγινε ποιο τραχιά ποιο ψυχρή και τα μάτια του έγιναν σαν αυτά των ψυχρών δολοφόνων, χωρίς έλεος, λες και ήξερε τον θάνατο από πρώτο χέρι σαν να μην τον ένοιαζε τίποτα

''Αυτό περίμενες να ακούσεις, όπως όλα τα άχρηστα ανθρώπινα οντά. Κρίμα γιατί δεν θα το πω, τελείωνε και εξαφανίσου, δεν έχω χρόνο για αδύναμους σαν και εσένα''

Τι, τι είπε μόλις τώρα...;;Το πρόσωπο μου έσταζε κρύο ιδρώτα, πρώτη φορά συναντάω έναν άνθρωπο τόσο ψυχρό. Άλλα παρόλο που δείχνει έτσι κάτι, κάτι που κατάφερα διέκρινα στα μάτια του...για κάποιο λόγο δείχνουν πονεμένα και λυπημένα λες και έχει περάσει πολλά σαν να είναι μόνος σε αυτό τον κρύο και σκληρό κόσμο. Μα δεν το βλέπω τώρα, τα μάτια του έγιναν ξανά σαν εκείνα των ψυχρών δολοφόνων.

''Τέλειωνε δεν άκουσες τι σου είπα άθλιε άνθρωπε;; Κουνήσου θέλω να περάσω''

Μόλις με αποκάλεσε άθλιο άνθρωπο, μα τι στο κάλο;;; Αυτό ήταν πέρασε το όριο. Πετάγομαι όρθια λες και θα κάνω επίθεση, αλλά κάποιος πρέπει να μάθει τρόπους σε αυτόν τον άξεστο
''Για πρόσεχε πως μιλάς!! Δεν με ξέρεις καν, ποιος σου δίνει το δικαίωμα να μου μιλάς έτσι;; Απαιτώ να μου ζητήσεις συγνώμη!''

Πήρε ένα σοβαρό ύφος, και με κοιτάει σαν να είμαι από άλλο πλανήτη.
''Ε, ξύπνα ποιο είναι το πρόβλημα σου;; Δεν άκουσες τι είπα απαιτώ μια συγνώμη για τον τρόπο που μου μίλησες''

''Χαχαχαχαχα''

Άρχισε να γελάει, γιατί γελάει ;;; αν και είναι κάπως ωραίος έτσι άλλα και πάλι που στο καλό βρίσκει το αστείο;;

''Τι;; Γελάς;; Που βρίσκεις το αστείο;; Σου είπα μου χρωστάς μια συγνώμη''

Το ύφος του ξανά έγινε σοβαρό.
''Είσαι τυχερή που με έκανες να γελάσω, κανείς δεν το έχει καταφέρει αυτό εδώ και δέκα χρονιά, θεώρησε το ως ελεημοσύνη που θα σε αφήσω να ζήσεις''

Τι εννοεί με αυτό;; Ε που πάει;; φεύγει!!

''Εεε περίμενε μου χρωστάς μια συγνώμη!!'' του φωνάζω αλλά δεν απαντάει και εξαφανίζεται.