Κρυμμενα Ενστικτα

Κεφαλαιο 14

Κεφάλαιο Λιζέτας

Τρέχουμε εδώ και ώρες αλλά δεν έχω κουραστεί καθόλου. Αν και έχω προσέξει πως το δάσος έχει γίνει ποιο δύσκολο να το διασχίσεις, συνέχεια πηδάω πάνω από διάφορους κορμούς που είναι πεσμένοι στο έδαφος και σκαρφαλώνουμε και απότομα βράχια.

''σνιφ, σνιφ'' τι είναι αυτό....μυρίζει σαν νερό, ίσως να είναι κάνα ρυάκι.

''Απο ότι βλέπω τα φυσικά σου ένστικτα αρχίζουν και κάνουν την εμφάνιση τους'' ακούω την φωνή του μέσα στο κεφάλι μου καθώς παρατηρώ ότι μου ρίχνει μια ματιά με την άκρη του ματιού του.

''Τι εννοείς;''

''Το ρυάκι μη μου πεις ότι δεν παρατήρησες πως υπάρχει ένα ρυάκι κάπου εγώ τριγύρω.''

''Α ναι το μύρισα για την ακρίβεια....'' του ξεφεύγει ένα νευρικό γέλιο.....

''Ναι μπορείς να το πεις και έτσι, τέλος πάντων θα πάμε να ξαποστάσουμε στο ρυάκι για να συνεχίσουμε το βράδυ, αν υπολογίζω σωστά ο ήλιος θα δύσει σε περίπου 3 ώρες απο τώρα''

Αλλάξαμε πορεία προς τα δεξιά
''Δεν είναι το είμαι κουρασμένη το άκρος αντίθετο αλλά δεν θα κοιμηθούμε το βράδυ;''

''Τη νύχτα είναι επικίνδυνο να μείνουμε στάσιμοι σε ένα σημείο μην ξεχνάς ότι υπάρχουν αρκετοί σαν και εμάς που ταξιδεύουν και αυτοί, και συνήθως δεν είναι και ότι καλύτερο όταν τους συναντάς ιδικά όταν κοιμάσαι το βράδυ στο δάσος''

''Εχεις δίκιο υποθέτω''  και κατέβασα λίγο τα αυτάκια μου, πως και δεν το σκέφτηκα αυτό;

''Μην ανησυχείς, άμα τύχει και χρειαστεί να παλέψουμε, μπορείς και εσύ μην ξεχνάς τι είσαι, απλά καλύτερα είναι να σκοτώνεις όποιον δει την μορφή μας μιας και είσαι η μοναδική στην ιστορία όπως και εγώ άλλωστε'' εκείνη τη στιγμή που το είπε αυτό ένοιωσα μια σκοτεινή αύρα γύρο του που με τρόμαξε......και όμως διακρίνω πόνο και θλίψη μέσα σε αυτήν.

Για την υπόλοιπη ώρα μέχρι να φτάσουμε στο ρυάκι επικράτησε σιωπή, ήταν ξεκάθαρο πως πνιγόταν στις σκέψεις του, οπότε καλύτερα να τον αφήσω λίγο μόνο του.

Πήγα στο ρυάκι και καθώς βούλιαξα και τις τέσσερις πατούσες μου στο κρύο νερό χαμήλωσα τον λαιμό μου και έχωσα τη μουσούδα μου στο νερό ξεδιψώντας την δίψα μου, με την άκρη του ματιού μου κοίταξα προς το μέρος του παρατηρώντας κάθε του κίνηση, πλησίασε αργά  το ρυάκι και βύθισε και αυτός τη μουσούδα του μέσα, την έβγαλε και σήκωσε τον λαιμό του κοιτώντας τριγύρω, τέντωσε τα αυτιά σαν κεραίες σε αντίθεση με τα δικά μου που είναι πεσμένα κοιτώντας προς το έδαφος......γυρνάει και με κοιτάει με ένα κενό βλέμμα και πηγαίνει λίγο ποιο περα, ξαπλώνει κολλητά με έναν βράχο και κλείνει τα μάτια του, πάντως είμαι σίγουρη ότι άμα πλησιάσει κάποιος θα το καταλάβει αμέσως......