Κρυμμενα Ενστικτα

Κεφαλαιο 13

Κεφάλαιο Ιάσωνα

Μόλις χωριστήκαμε με τη Λιζέτα εκείνη πάει στο διαμέρισμά της, εγώ απο την άλλη έχω αγοράσει εναν χάρτη και όπως τον βλέπω υπολογίζω με το μυαλό μου το έδαφος των αγέλων για να αποφύγουμε να πατήσουμε εκεί. Για άτομο που δεν θυμάται πολλά για το παρελθον καλά τα πάω. Πάλι καλά που ανάμεσα στις αγέλες και το έδαφός τους υπάρχουν αρκετές αποστάσεις αυτό θα είναι ποιο εύκολο για μας, για να δούμε τώρα, προς την μεριά της θάλασσας, τη Αθήνας είναι το έδαφος του Μαύρου Δοντιού οπότε θα πάμε αντίθετα, θα πάμε προς τα βουνά υπάρχουν ποιο πολλές αγέλες εκεί αλλά και ποιο μικρές.

Ώρα να φεύγουμε, διπλώνω και βάζω τον χάρτη στη τσέπη μου

Έφτασα στη πολυκατοικία ανεβαίνω τις σκάλες, και φτανω μπροστά απο την πόρτα της αλλά την ανοίγει πριν χτυπήσω.

Κεφάλαιο Λιζέτας

σπίτι Λιζέτας

''Μπορεί να είναι μοναχικό αλλά θα μου λείψει αυτό το μέρος..''

Μετά από εκείνο το συμβάν περνούσα εδώ όλες τις μέρες μου, ήμουν πάντα μόνη μου, μετά γνώρισα τη Νάγια και ήμασταν σαν αδερφές, δεν το πιστεύω ότι όλα ήταν ένα ψέμα, μου είναι δύσκολο αυτό. Παρόλα αυτά από τότε που γνώρισα τον Ιάσονα μου έχει αναστατώσει τα νεύρα, πάντα κάτι κάνει για να μου τη σπάσει, αλλά πάντα με κάνει να γελάω στο τέλος, κάτι πάνω του με κάνει να θέλω να του τη σπάσω να του πάω κόντρα, τις μέρες που πέρασα σε αυτή την πόλη τις διασκέδασα πολύ πάντως. Τέλος πάντων από ότι φαίνεται θα αφήσω αυτό το μέρος......και όπου νάνε θα είναι και ο Ιάσονας εδώ η ώρα είναι 13:56, τελευταία φορά που βλέπω την ώρα εδώ. Για να δω τώρα, έκανα ένα μπάνιο γιατί από ότι κατάλαβα θα αργήσω να ξανακάνω, φοράω τα ίδια ρούχα με το πρωί είναι πολύ άνετα και έχω σκορπίσει άπλυτα ρούχα εδώ και εκεί για να βρει η αστυνομία την μυρωδιά μου, σακίδιο δεν θα πάρω, αφού από ότι μου είπε θα είναι άχρηστο, το μόνο που θα πάρω ειναι μία χοντρή μαύρη ζακέτα με φερμουάρ και κουκούλα που έχω επειδή αν κρυώνω ενώ είμαι στην κανονική την ανθρώπινη μορφή μου δεν θέλω να έχω και πυρετό μετά...αν μπορω να αρρωστησω...

Καθώς έβλεπα τηλεόραση για τελευταία σε αυτό το σαλόνι, το σαλόνι μου, η μυρωδιά του άρχισε να μου σπάει τη μύτη, ήρθε και δεν είναι μακριά, όπου νάνε θα φτάσει στην πόρτα μου. Σηκώνομαι και πάω στην πόρτα, πριν την ανοίξω ρίχνω μια τελευταία ματιά στο σπίτι πίσω μου, και αποφασίζω να αφήσω όλες τις αναμνήσεις μου εδώ, της Νάγιας, εκείνου του περιστατικού τότε, των πάντων, αποφάσισα να προχωρήσω και θα το κάνω μόλις κλείσω την πόρτα πίσω μου δεν θα τα σκέφτομαι πια. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω τον Ιάσονα και αυτός φορούσε τα ίδια με πριν με μόνη διαφορά μια μαύρη ζακέτα με κουκούλα.