Thank you

Hoofdstuk 11

Een paar dagen zijn er voor bij. Ik mag naar mijn nieuwe huis. Ik ben verschrikkelijk zenuwachtig. Ik zal de vrouw van mijn buurman voor het eerst spreken. Net zoals zijn kleine lieve dochtertje. Zenuwachtig liep ik het ziekenhuis uit. Eigenlijk moet ik met een rolstoel, maar aan mijn benen mankeert niks. Ik ben toch geen invalide! Joost, zoals ie heet, doet het portier voor me open. Ik stap in en doe mijn gordel om. Waar ik nog het bangst voor ben, is dat ik mama of papa misschien tegen kom. De autorit duurt veel te kort. Het gaat echt gebeuren en het voelt alsof ik er nog niet klaar voor ben. Dan komen we aan. Waar ik bang voor ben word waarheid. Ik zie het al wanneer we de hoek om rijden. Mama staat achter het raam naar ons te staren. Ze gaat weg en even later staat ze in de deuropening. De auto rijdt steeds dichterbij en mijn hart begint met elke centimeter harder te kloppen. Ik voel een hand op mijn knie. Ik kijk naar zijn hand en dan naar zijn gezicht. Joost kijkt me troostend aan. Hij draait zich om en stapt uit. Dan doet hij het portier voor me open. Ik stap uit en kijk recht in het woedende gezicht van mama.

Sorry voor het korte hoofdstuk. Ik wil het een beetje spannend houden

x Niaz