Thank you

Hoofdstuk 19

Rond 3 uur in de nacht word ik wakker. Ik voel die pijn vanbinnen die ik niet wil voelen. Ik laat me zachtjes uit bed glijden zodat Demi niet wakker word. Die ligt nu te slapen en dat is perfect voor mijn plan. Ik loop op mijn tenen naar beneden en haal mijn benodigheden uit de keuken. Ik ga dan weer naar boven. In mijn kamer begin ik meteen met wat ik van plan ben. Ik haal het mesje door mijn arm en geniet van de pijn. Het is niet genoeg. Hard zet ik het mes nog een keer in mijn arm en maak een diepere snee. Ik laat een klein gilletje ontsnappen. Ik wikkel de theedoek om mijn arm en laat me op de grond zakken. Daar sluit ik me ogen. Ik val langzamerhand in slaap. Bewusteloos.

'Doe je ogen open! Luister naar me, doe je ogen open!' Ik hoor van alles om me heen. Paniek, sirenes wat is er aan de hand? Ik ben zo verschrikkelijk moe.... Langzaam val ik weer weg.

Ughh weer die witte kamer. Dat irritante gepiep de hele tijd! Waar the fuck ben ik?! Ik open mijn ogen op een kiertje en gluur er doorheen.

'Oh ze is wakker!' De man springt uit zijn stoel en rent weg. Ik wacht. Na een paar minuten komt hij weer binnenlopen

'Hey meisje gaat het?' Ik kijk naar de man. Ik herken hem ergens van.

'Meisje ik ben Joost, je buurman. Je komt bij mij wonen' Oooh het is Joost! Ik voel me verschrikkelijk slap maar een kleine giechel ontsnapt uit mijn mond.

'Maar Joost ik woon al lang al bij jou!' Raar kijkt Joost me aan.

'Uhuhh ik ben zo weer terug' mompeld Joost en is dan weg. Verbaasd blijf ik achter. Wat is er aan de hand? Waarom ben ik hier? Er komt een dokter binnenlopen samen met Joost.

'Meisje, zal ik je alles even uitleggen' Ik knik naar de man.

'Nou het zit zo. Je had een ruzie met je moeder voor je deur. Je bent met je hoofd hard tegen de stoep aangekomen, maar toen was je al bewusteloos. Joost had het gezien en heeft de ambulance gebeld. Sinds dat lag je tien dagen in coma' Met grote ogen staar ik naar de man.

'Dat kan niet! Ik woon al he lang bij Joost!' Joost ziet dat ik het meen. Hij begint me vragen te stellen.

'Hoe heet mijn vrouw en mijn dochter?' Zonder er ook maar over na te moeten denken antwoord ik zijn vraag.

'Natalie en Ilse!'

'Sorry schat ze heten Jessica en Isa' Verbaasd kijk ik Joost aan.

'Maamaar jou naam heb ik wel goed!'

'Ja schatje die heb ik ook net gezegt' Ik draai me op mijn zij en keerde hen mijn rug toe. Ik hoor nog wat voetstappen, maar daarna is het stil. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen, het helpt niet. Alles wat ik had is nu weer weg. Ik was eindelijk op gang. Ze wisten ervan en nu niet meer. Dan schiet het in mijn hoofd. Demi! Tranen stromen over mijn wangen. Mijn kleine puppy, nu is ze weg! De naam blijft zich uren in mijn hoofd herhalen. Demi