Sirrlərin Səni Öldürəcək

3.Görünməzliyə məhkum olanlar.

Saat gecə   01: 33- ü göstərir.Lauranın qonşu otaqdan zəif xorultusu eşidilir və bu  gecənin səssizliyini əsəb pozucu bir şəkildə pozur. Mənim yuxum gəlmir.Çünki  xəyal qırıqlarının  kəskin uclu qırıntıları buna imkan vermir.Hamısı o axmaq  şənliyin  ,şənliyi gözlədiyim kimi təşkil edə bilməyən  qıvrım  saçlı şotlandın və hər şeyin bu qədər pis olmasında  birbaşa günahkar olan kaftar dayının günahıdır. Düzdür şənlik  heç Lauranın da gözlədiyi kimi olmadı.Amma onun gözləntilərinin boşa çıxması ilə mənim  ümidlərimin puç olmasının yaşatdığı hissləri müqayisə belə etmək olmaz zənnimcə. Mən o şənliyə mənə əzab verən bu təklikdən ,miskinlik hissindən yaxa qurtaracağım ümüdi ilə yollanmışdım.  Həmin şənlikdə isə buna dair iynə ucu  boyda belə işıq görmədim. Ümid yox idi. Əskikliklərim   gün işığındakıdək bərq vurmağa davam edirdi.
Bəs gecə-gecə  yazı masamın  arxasında niyə oturmuşam?
Qarşımda  qalın ,səhifələri  boş  bir dəftər və  mürəkkəbi bitmiş qələm var idi.Əslində isə həmin dəftər boş deyildi. Hər vərəqdə mənim əzablı xatirələrimdən,travmalarımdan,göz yaşlarımdan,ən gizli  və qorxunc arzu,istəklərimdən, lənətlərimdən  ibarət xatirələrim ,sirrlərim yer alırdı. Bunlar  mürəkkəbsiz sətirlərlə yazılmışdı.
Niyə görünməzliyə məhkum edirəm əzablarımı?Bunu mən etmədim. Onların günahıdır. Görünməz sətirlərdəki  görünməz əzablarım da,  mənimlə eyni taleyi yaşayırlar. Vaxtında mən qışqıra-qışqıra əzab çəkdiyim göstərə bilmədim. Hirslə boğazımda düyümlənən  sözləri avazım  çatan qədər bağıra bilmədim.Üzlərinə dəymədi kinli tüpürcəklərim. Mənim əzablarımı,hisslərimi,kimliyimi,doğru-larımı görünməzl edərkən,  miskin sətirlərimə niyə azadlıq verəydilərki?!
   Dəftər tutmağa 10 yaşımdan başlamışam.  Əslinə bu fikir mənim ağlıma daha əvəllər gəlmişdi. Dördüncü sinifdə oxuyanda.  İbtidai sinifdə müəllimlərim mənim yazılarımı  çox bəyənirdilər. Bunu məktəbdə müəllimə işləyən nənəmə və xalama da, bildirmişdilər.Mən bundan hədsiz dərəcədə xöşbəxt olurdum. Onda anamı bir il olar itirmişdim. Tam anlamı ilə  yetim sayılırdım.  Hər şey  elə bil . Hər şey elə bil mənim həyatım deyildi.Bunu ancaq belə ifadə edə  bilərəm.Mən özümü necə aparmaq lazım olduğunu,necə hiss etməli olduğumu bilmirdim. Boynu bükük yetim qızmı olmalıydım yoxsa qürurlu – tərs çalıquşumu ?Bilmirdim. Zibil günlər idi. Həmin zamanlara aid o qədər gözyaşardan xatirələrim var ki.  Üzərindən  illərlə vaxt  keçməsinə baxmayaraq hələ də  onları xatırlamaq məni dərin hüznə qərq edir. Bunlar haqqında sonra..  Harda qalmışdım .Hə yazılarımda. Mən  yaxşı yazmış ola bilərdim. Amma məsələ bunda idi ki, mən nə yazırdım? Hansı ruh halımla yazırdım? Müəllimlərimi  yazılarımda bu qədər təsirləndirən nə idi?İlahi hələ də ağlıma gələndə dəli oluram. Mən bəlkədə özümə ən böyük təhqiri etmişəm o yazılarda. Özüm –özümü alçaltmışam.Bilmirəm bəlkə siz bu vəziyyəti   öz humanist və mərhəmət saçan baxışlarınızla  tamam başqa cür qiymətləndirə bilərsiniz . Amma bu mənim fikrimi dəyişə bilməz.Mən çox alçaqca bir şey etmişəm. Müəllimlər o yazıya görə məni xüsusi olaraq qiymətləndirməklə isə məndən də, alçaq bir şey ediblər. Məndə bir  günah yox idi. Mən and içirəm ki, o vaxt nə yazdığımın fərqində belə deyildim. Qardaşım  əclaf məni başa salanadək. Bu çox qəddarca idi. On  yaşında uşaq üçün bu çox qəddarca idi.  Məni o zibil yazıya görə  yüksək qiymətləndirildikdən sonra mən eyforiya vəziyyətində  məktəbimizdə yerləşən  kiçik dəftərxanadan özüm üçün qalın dəftər aldım.  Xalam  həmişə deyirdi ki ,anan uşaq vaxtında özü üçün gündəlik tutub ,yazılar yazırdı. Mən əlbətdə gündəliyin nə olduğunu az- çox anlayırdım. Amma fikirləşirdim ki, bu gündəliyə nəsə yazmaq çox əziyyətli bir işdi. Hər şeydən əvvəl  gözəl cümlələr yazmalı olduğumu düşünürdüm. İşdir ,birdən kimsə gündəliyimi oxudu və ya mən  kiməsə gündəliyimdən nəsə oxudum. Bəs  o adam yazılarımı bəyənməsə necə ? Hah. İroniyaya bax. O vaxt yazılarını kimsə oxuyar deyə gözəl cümlələr qurmalı olduğunu düşünən Nikita   , sonradan yazlarını heç kim oxumasın deyə mürəkkəbsiz qələmlə yazan qıza döndü..  O gün dəftərim əlimdə sevinə -sevinə məktəbdən qayıdanda  xalam və nənəmə müəllimin məni necə təriflədiyini danışdım və bu gündən gündəlik tutmaq istədiyimi dedim.Çox xöşbəxt idim. Nənəm və xalam da öz növbələrində məni təriflədilər. Ən azından ona  görə ki , mən yazıq –bədbəxt yetimçə idim.Mənim sevincimə şərik olmaq ,məni sevindirmək böyük bir savab idi. Savab qazanmaq isə insanlara cənnətə düşməyə kömək edir. Bəs bu savablar   xüsusəndə saxta hisslərlə,məcburən ediləndə necə. Onlar  qəlb qırmaqdan , insanları mənən sındırmaqdan başqa  bir işə yarayır? İnanmıram.  Mən evə gəldim. Axşam oldu. Axşamları bilmirsiz? .Axşamlar insanları  nədən gəldi danışmağa məcbur edər. O  axşamında söhbət mövzusu mən oldum. Çox uğursuz bir mövzu seçimi idi. Dayımgildə  o axşam qonaq gəlmişdilər bizə . Böyük ailə,çay süfrəsi və ailənin kiçik yetimçəsinin qazandığı    dırnaqarası uğurun müzakirəsi.. Nənəm və xalam mənim yazmaqda necə məharətli olduğum barədə, bu möhtəşəm məlumatdan məhrum  qalan ailə fərdlərinə məlumat verdilər. Sonra o möhtəşəm sual.  Nikita qızım o  müəllimənin bəyəndiyi yazını bəri görüm. Məndə sevincək halda otağıma getdim, dəftərimi  götürüb  çıxdım hüzurlarına . Elə oxumaq istəyirdim ki, xöşbəxtlikdən  sinif nümayəndəmiz dərslə bağlı məni telefona çağırdı. Əgər o gün o  inşanı onlara mən oxusaydım  hər halda  indikindən daha çox göz yaşı ilə o günü xatıralayar və özümə daha çox nifrət edərdim. Telefon söhbəti bir az uzun çəkdi. Qayıdanda gördüm ki,  hamının üzündə qəribə ifadə var. Xüsusən də dayımın. Məni yanına çağırdı. Başımı sığalladı,üzümdən öpdü  , nəvaziş göstərdi. Sonra üzümü nənəm çevirəndə gördüm doluxsunub. Xalamda  o vəziyyətdə idi.  Nə olduğunu öyrənməyə macal tapmamış dayım məni otaqdan göndərdi. Dedi apar dəftərini ortalıqda qalmasın .   Otaqdan çıxanda bircə dayım arvadının sözlərini eşitdim" Can balalar , yazıq balalar" deyirdi. Nə olduğunu anlamırdım.  Sən demə hamsı mənim bu kütbeyin   inşamın məharətiymiş.  Bir-iki saat otağımda   əmək dərsi üçün hazırladığım əl işləri ilə məşqul oldum. Saat doqquza az qalırdı yatmaq vaxtım idi. Stolumun üzərində yır-yığış edib çıxmağa hazırlaşırdım ki, qardaşım otağa girdi. O burda yatırdı. Əlavə olaraq bura ikimizim dərs otağı idi. Mən özüm isə nənəmlə yatırdım. Qardaşım deyə ondan bəhs edəcəm çünki adının əvvəlinə  xarakterinə yaraşan iyrənc sözləri artırmaq üçün həddən artıq yorğunam. Qardaşım evə təzə gəlmişdi  internet klubdan. Avaranın biriydi. Gəlib saçlarımı yolub, səliqəyə salmağa çalışdığım masamın üzərini qarışdırdı. Sonra  dəftərlərimə keçdi. Axır əsəbləşib  üzərini qışqırdım. Nədənsə əlbəyaxa keçmədik. Mənə dedi ki,"  Nənəm deyir bacın bu gün müəllimdən 5 uluz alıb, müəlliməsi onu çox tərifləyib inşasına görə. Mən də onu axtarıram ki, oxuyum. Maraqlıdı görəsən indi nə gopluyub camaatın başını aldatmısan" Axır məcbur dəftərimi ona verdim ki,  yazdığım inşanı oxusun. Dəftəri alıb başladı oxumağa . Mən isə ona fikir vermədən   dağıtdığı masamın üzərini yenidən səliqəyə salmağa başladım. Birdən   səs eşitdim. Vərəq cırılması səsi . Dəhşət və qəzəblə qardaşıma baxdım.  Mənim inşamı cırmışdı . Üzərinə atıldım. Onun paxıl ,axmaq olduğunu  və hər şeyi nənəmə  deyəcəyimi dedim. O isə üzərimə gəlib dəftəri  üzümə çırpdı.  O qədər bərk çırpmışdı ki, elə bil üzümə dəfələrlə şillə vurmuşdular.  Mən ağlamağa başladım.  Məni divara dayayıb ağzımı yumdu.  Dedi ki, kəsim zırıldamağı. Bunu elə bir səs tonu və baxışla dedi ki, mən həmin an qorxudan dilimi də uda bilərdim. Gözlərində o  ifadəni görməkdən nifrət edirdim. Hələ o səs tonunu demirəm belə . Xırıltılı, boğuq və qəzəbli.  Bəlkədə o sözləri ancaq mən eşidirdim.Amma mənə həmin an elə gəlirdi ki, bu sözlər ən yuxarı  səs tonununda deyilir.  Qardaşımın sözləri işə yaradı.Mən zırıdamağı kəsdim.  Göz- yaşlarım isə axırdı. Başımnan basıb məni yerə oturtdu. Özu də qarşımda oturdu. Onsuzda iliklərimə qədər qorxu içərisində idim. Bu da ,bəs deyilmiş kimi məni qorxu içində qoyan üz  az qala nəfəs qədər mənə yaxın idi.  Məndən  o inşanın adının nə olduğunu soruşdu. Mən çiynimi çəkdim.  Bu nə axmaq sual idi verirdi? İkinci dəfə gözünü bərəldə-bərəldə o canıma qorxu salan səs tonu ilə soruşanda məcburən cavab verdim.  İsti ana qucağı dedim.  Yenə soruşdu. Təkrar etdim. O da təkrar etdi.  Hər təkararındada səs tonu daha  da qalxırdı. Axırda qulaqlarımın dibində bağırdı . Dedikləri hələ də qulağımdadı." İsti ana qucağı deməli,  ana qucağı . Sənin anan var Nikita? Bizim anamız var hə .. Sən nə bilirsən isti ana qucağı haqqında. Keçən il ölmədi anamız. Yanımızda keçindi. Onda çox isti idi qucağı hə..Niyə belə şeylər yazırsan.   Axı sən bu haqda heç nə bilmirsən bilə də bilməzsən heç. Mən belə bilmirəm. 17 yaşım var amma bilmirəm. Səndən buna görə nifrət edirəm. Yalançı , ağzına gələni danışan, iyrənc  küçüyün birisən .Sənin qürun yoxdu. Utanmadın bu  mövzuda nəsə yazmağa? Fikirləşmədin  ki, bunu oxuyan müəllimənin, uşaqların sənə dahada yazıqları gələcək. Hər yerdə bədbəxt anasız qızın  isti ana qucağı həsrəti haqqında danışacaqlar? " Qardaşım da qəhərlənmişdi ,amma bu belə onun qəzəbli səs tonunu yumşaltmamışdı. Məni  çiynimdən tutub silkələyir, təhqirlər ,suallar yağdırmağa davam edirdi. "Hə Nikita bəlkə bu sənin xoşuna gəlir. Elə budu sənin istədiyin də . Sənə yazıqları gəlsin, səni əzizləsinlər. Birdə belə şeylər yazmıyacaqsan bildin. Görsəm, eşitsəm sənin mitlini atacam . İndi dur üz- gözünün poxunu təmizdə rədd ol otağımdan.  Heç kimə də bir kəlmə demə. Yoxsa bilirsəndə nolar. Səni  Nurayın qabağında çırparam. İstəməzsən belə şeyi."  Üz gözümü təmizləyib tez   nənəmin otağına getdim. Nənəm xöşbəxtlikdən otaqda yox idi. O gecə səhərə qədər yata bilmədim.   Özümü çox alçalmış hiss edirdim. Qardaşım haqlı idi. Lənət olsun ki, onu haqlı hesab edirdim.  And içirəm mən onda düşünməmişdim bütün bunları. Fikirləşirdim ki, bu sadəcə adi bir yazıdı. Mənim ora yazdıqlarımı hamı bilir, hamı yaza bilər. Bunlar adi şeylərdi.  Adi  olmağına adi ola bilərdi.  Mən adi deyildim. Mən keçən il anasını itirmiş, anasının isti qucağından həmişəlik məhrum olmuş qız idim. Mən bunu unutmuşdum.  Ora  yazdığım  hər  kəlmənin  oxuyanların beynində necə dramatik  təsir yarad biləcəyini  unutmuşdum.  Unutmuşdum , amma artıq istəsəm də unuda bilmərəm.   O gün bu gündür  mən  kimlərinsə  oxuyacağı yazılar yazmağı buraxdım.  Mürəkkəbsiz sətirlərlərimlə ,ancaq mənim  oxuya biləcəyim yazılar yazdım ...