Perspectief van Dalila
Ik stap uit de douche. Ben blij dat ik een hotelkamer heb kunnen vinden. Ik hou van Marokko, je kunt zo makkelijk goede deals krijgen. 2 Weken hotel met roomservice voor 150 dirham. Amani gaf me 600, maar ik heb nog wat geld gewisseld waardoor ik nu 1500 heb. Ik droog mijn haren en föhn het nog voor de zekerheid. Ik pak een pyjama set en trek die aan. Ik irriteer me echt aan mijn haar, het is stijl als het nat is en golvend tot krullend als het droog is. Ewa ja, niets aan te doen. Ik ga naar het balkon en ga op de stoel zitten. Ik denk aan mijn moeder. Die is getrouwd op haar achttiende, tegen haar wil in met mijn vader. Ze hadden ruzie na ruzie en opgegeven moment waren ze gescheiden. Ik herinner me de woorden van mijn moeder nog.
'Ik ben klaar met jou, je hebt mijn leven tot een levende hel gemaakt! Ga weg, niemand heeft je nodig ik niet en mijn kinderen niet.'
Ze had een hekel aan hem. Ik begrijp haar en ik ga nooit dezelfde fout maken als zij. Liefde word je dood. Geen jongen voor mij, ze zijn allemaal fuckboys. Kijk me broers dan, ze gooien elk meisje na een dag weg. Allebei tweeëntwintig en nog steeds niet getrouwd.
Komt nog wel, mijn vader fikst wel paar rare wijven uit Marokko voor ze.
Ik grinnik al bij die gedachte. Fouad en Yusuf zijn al een tijdje beste vrienden doordat Fouad de ex is van Amani. Ze hielden echt van elkaar, dat zag je zo. Hij wou haar hand komen vragen maar mijn vader moest zo nodig trouwen met zijn moeder. Zo werden ze stiefbroer en stiefzus en het leek ze beter om uit elkaar te gaan. Het is een beetje tegenstrijdig als dat ik in het begin zei, maar Fouad was alleen maar serieus met Amani. Daarna ging hij het slechte pad op. Nu geven ze om elkaar als broer en zus.
Sindsdien heeft Amani nooit meer tegen mijn vader gesproken.
Niet dat wij hecht waren. Toen ik op mijn vijftiende werd opgenomen in het ziekenhuis omdat ik was aangereden kwam Amani ook niet opdagen. Soraya, haar beste vriendin was jarig. Maar ik heb het haar vergeven, ook al weet ze dat misschien niet. Als ik naar België ga vertel ik het haar nog wel. Nu genieten van de rust.
Ondertussen...
Perspectief van Fouad
Marouane, Yusuf en ik staan op Schiphol. Onze vlucht vertrekt zo. Ik heb maar gekozen voor Dalila. Dat zou Amani gewild hebben. Amani......... Ik mis haar nog elke dag. Ze is het mooiste meisje dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Bijna mijn vrouw, maar mijn moeder koos haar eigen geluk voor het mijne.
Nu is het mijn beurt om dat te doen.
'Broer? Praat dan! HALLO!', Marouane zwaait met zijn hand wild voor mijn gezicht. Wat wilt deze zwerver nou weer? 'Ja ik hoor je wel, wat is er?'. 'We moeten instappen, zeg waar dacht je aan?'
'Oh niks, kom we stappen in.'
Geloof me jongens, jullie gaan hier spijt van krijgen......
