A/N: I DEDICATE THIS CHAPTER TO ALL MY READERS ^______^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
EPILOGUE❤
ADRIAN’S POV
Kung pwede lang lumipad para mas mabilis ginawa ko na. Sinubukan ko na din siyang tawagan pero nakapatay yung fone niya at hanggang ngayon, di pa rin ako tumitigil na tawagan siya. Pagkarating na pagkarating ko palang sa tapat ng bahay nila..
“ANGELLIE!!!!! ANGELLIE!!!!” sigaw ko pero walang sumasagot. Hindi....baka nasa CR lang yun kaya hindi niya ako narinig..oo tama, nasa CR lang yun..
“ANGELLIE!!!! ANGELLIEEEE!!!!” still wala pa ring Angellie ang lumalabas sa bahay nila....kinakabahan na ako ng todo dito, hindi..... hindi siya pwedeng umalis nalang....
Sisigaw pa sana ako pero biglang..
“Ah hijo, walang tao jan, ang alam ko umalis sila lahat papuntang airport pero hindi ko alam kung kailan sila babalik” sabi nung isang matanda na kapitbahay nila Angellie..
“anong oras po sila umalis?” tanong ko, hoping na sana maabutan ko man lang siya sa airport kahit papaano..
“naku hijo, mga 5:00 sila umalis” tinignan ko yung wristwatch ko......It’s already 6:15 na, di ko alam pero ang sakit isipin na tuluyan na akong iniwan ni Angellie, kahit naman pumunta ako sa airport ngayon, hindi ko na siya maabutan pa....
“sige hijo, maiwan muna kita”
“s-sige p-po”
Ang sakit......ang sakit sakit, isipin na iniwan na ako ni Angellie.. parang nadudurog yung puso ko sa sakit, pilit kong iniisip na hindi totoo yun pero hindi eh.....
Huminto ako sa paglalakad at napasin ko may park pala dito kaya pumunta muna ako sa isangswing at naupo. Pagkaupong pagkaupo ko palang, hindi ko na napigilan pa ‘tong nararamdaman ko.....
“ARGGGGGGGHHHHHHH” napasabunot ako sa sarili ko sa inis at tuluyang bumagsak yung mga luha ko..
Shit.....ngayon lang ako umiyak ng ganito dahil sa isang babae, hindi lang siya basta bastang babae....
Babaeng mahal ko..
“ARGGGGHHHHHH G*go ka Adrian!!, bakit ngayon mo lang narealize sa sarili mo na mahal mo si Angellie kung kailan umalis na siya.....”
Putekkkkk....ang sakit talaga, ang sakit sakit....ni hindi man lang ako nagkaroon ng chansang sabihin sa babaeng mahal ko kung gaano ko siya kamahal.....
Wala kang kwenta Adrian!!!!!!......
“Adrian?”
ANGELLIE’S POV
Hayyyyyyssssss inaantok na ako....Hmp, kailan ba kami makakarating sa bahay?. Tumingin ako sa bintana. Ay sa bahay na pala ako matutulog, malapit na pala kami eh isang street nalang. Niliko naman ni papa yung sasakyan. Tumingin ulit ako sa bintana ng may nahagilap ang mga mata ko na pamilyar....
“Teka.....si Adrian yun ah”
Biglang nawala yung antok ko, kumurap ulit ako at tumingin sa bintana.. Si Adrian nga, pero anong ginagawa niya sa park? Gabi na ah....
“Pa, dito nalang po ako bababa....may pupuntahan lang po ako saglit”
“Pero gabi na, at madilim na sa labas, tsaka malapit na din tayo sa bahay”-papa
BINABASA MO ANG
Ang Manhid Kong Crush (short story)
Teen Fiction(C-O-M-P-L-E-T-E) Isang salitang binubuo ng limang letra C-R-U-S-H Ano nga ba ang Crush? Paghanga? eh bakit minsan nasasaktan ka?. Kasi hindi mo namamalayan na yang 'CRUSH' na yan eh unti unti nang nafo-form sa salitang 'LOVE'.. Sa simula madalas na...
