The story of Yasmine

Hoofdstuk 17

We zijn thuis aangekomen. Ik zie de auto staan, dus mijn moeder is thuis. Ik kijk mijn tante en oom aan. "Het komt wel goed." zegt mijn tante nog tegen mij. We gaan naar binnen. Daar zit ze dan. Op de bank, tv te kijken. "Janine?" "Oh, hallo" zegt mn moeder. Maar ze kijkt ons niet aan. Mijn tante, mijn oom en ik zijn verbaasd. Normaal doet ze als er familie is of als we er naar toe gaan heel normaal tegen iedereen. Maar nu lijkt het alsof ze net als ik, niet voor haar bestaan. Even is het stil. Ik zie mijn tante naar mijn oom knikken. Mijn tante loopt naar mijn moeder toe. "We moeten even praten, Janine." zegt hij. "Oké." zegt mijn moeder. Het lijkt net alsof ze al weet wat er komen gaat, waarom we hier zijn. Dat kan ik zien aan haar gezicht. Ik voel een schuldgevoel opkomen. "Oom Henk tilt je naar boven, zodat je je spullen kunt pakken." fluistert mijn tante. Als ik naar boven ben getilt rij ik met mijn rolstoel naar mijn kamer. Ik pak mijn spullen. Als ik klaar ben met het pakken, wordt ik weer naar beneden getilt. In de kamer wordt gepraat. "Ze logeert dus een tijdje bij ons, je mag haar zovaak als je wilt opzoeken en als je klaar bent met de therapie komt Yasmine natuurlijk gewoon weer thuis." zegt mijn tante. "Oké." Ik zie mijn moeder nu voor het eerst naar mij kijken. Ik zie tranen in haar ogen staan. Ik snap het niet, houdt ze dan toch van me?