The story of Yasmine

Hoofdstuk 21

Even is het stil. Ik zie aan mijn moeder dat ze veel moeite moet doen om haar tranen binnen te houden. "Ik wou het nooit, ik wou je nooit pijn doen..Na dat je vader het auto ongeluk heeft gehadt, was ik zo depressief. Na een tijdje knapte ik op. Maar elke keer als ik jou zag.. Ik sloeg door.. Je lijkt zoveel op je vader.. Elke keer als ik naar je keek zag ik hem weer voor me.. Ik hield van hem...en nog steeds.. Maar als ik jou zag.. Ik kon er niet tegen, ik sloeg door.. want dan werd ik weer aan hem herinnerd. Ik wou het niet Yasmine, ik wou jou geen pijn doen. Echt niet.." tranen lopen over mijn moeders wangen. Ik geef haar een knuffel. "Het is al goed mam." zeg ik. "Ik zal je dit nooit meer aandoen, echt niet. We gaan opnieuw beginnen samen. En ik ga vanaf nu een goede moeder voor je zijn." Dat laatste, geeft me een super goed gevoel. Ze zou vanaf nu een goede moeder voor me zijn, eindelijk zou nu al de pijn en angst weg gaan, en zou ik gelukkig zijn met mijn moeder.

~Einde~