The story of Yasmine

Hoofdstuk 12

Ik hoor stemmen om me heen. Ik doe mijn ogen open en kijk om me heen. Alles is wazig. Maar na een lange tijd kijken zie ik alles wat duidelijker. Ik zie dat ik in een witte kamer lig. Ik zie mijn tante en oom die staan te praten met iemand. Ik zie ook dat mijn tante merkt dat ik wakker ben. Ze loopt naar me toe. "Ze is wakker!" zegt ze. "Yasmine, hoe voel je je?" vraagt een onbekend persoon. "Ik, eh..Waar ben ik?" vraag ik. Ik probeer iets verder overeind te komen maar het doet zeer. "Je bent in het ziekenhuis, weet je het niet meer?" vraagt mijn tante. Ik kijk naar het onbekende persoon, dat zal dan wel een zuster zijn. "Je bent van de trap gevallen vanochtend, je bent een hele tijd bewusteloos geweest. Ik wou jou en je moeder weer is opzoeken en toen zag ik jou liggen. Je moeder was boven en had niks gemerkt, maar ze wou liever niet naar het ziekenhuis komen, doordat ze daar geen fijne herinneringen aan heeft, snap je?" vertelt mijn tante. Ik ben nog licht in mijn hoofd. Maar nadat mijn tante over mijn moeder begint begrijp ik alles weer. "Nee maar...maar.." Ik wil het vertellen, alles vertellen. Maar ik kan het niet. Ik wil mijn moeder niet verraden. Anders zou ik haar kwijtraken. "Wat wil je zeggen Yasmine?" vraagt mijn tante. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik wil het vertellen, ik wil van deze pijn af. Ik kan er niet meer tegen, voor dat ze me straks..Al die gedachten.. Het worden er steeds meer.. Ik kan het niet, ik wil van die pijn af. Maar ik wil mijn eigen moeder niet kwijt..Ik begin alles weer wazig te zien..