The story of Yasmine

Hoofdstuk 16

Ik ben blij. Het is nu al een aantal dagen later, ik mag naar huis! Ik moet het nog wel rustig aan doen,dat wel. Ik heb een gebroken been, een lichte hersenschudding en veel blauwe plekken en wonden op mijn armen en gezicht. Maar ik mag naar huis. Het is vreemd dat ik blij ben om naar huis te gaan. Dat gevoel heb ik jaren niet meer gehad. Maar nu eindelijk vandaag wel. Ik ga in de rolstoel zitten die klaar staat op mijn ziekenhuis kamer. Mijn tante duwt me naar de uitgang. Ik ben echt opgelucht, dat alle pijn straks voor bij zal zijn. Mijn tante en oom hebben een oplossing gevonden: Ik ga voor een tijdje bij hun wonen. Mijn moeder krijgt therapie, en mag zovaak als ze wil langskomen. Ik was eerst niet echt blij met dit nieuws, ik zou niet meer in huis zijn. Maar bij mijn oom en tante logeren voor een tijdje leek me toch wel een goede oplossing. Ik ben alleen benieuwd op die therapie voor mijn moeder gaat helpen. We gaan nu eerst naar mijn huis. Ik moet mijn spullen pakken, en we moeten het mijn moeder nog vertellen. Ik ben benieuwd hoe ze gaat reageren. Straks is ze zo boos, dat ze alles kapot maakt, dat ze ons aanvalt.. Ik zucht. Daar ga ik weer met mijn rot gedachtes. Gewoon niet aan denken Yasmine.