The story of Yasmine

Hoofdstuk 10

De wekker gaat. Het is donderdag vandaag. Dat betekent, gym. Ik kijk naar mijn armen en benen. Pff, te veel blauwe plekken en wonden. Ik besluit om maar een nep briefje te schrijven, dat ik naar de tandarts moet. Wat al vaker zo was de laatste tijd. Ik schrijf het briefje en probeer de handtekening van mijn moeder na te doen. De vorige keren was ik die 'vergeten'. Maar als ik nog een keer weg ging onder de les, moest ik toch echt een handtekening van mijn moeder hebben. Als ik gym heb geef ik het briefje aan mijn docent en ga ik naar huis. Daar zit mijn moeder op de bank te drinken en de krant te lezen. "Hoi mam." zeg ik als ik binnen kom. "Wat doe jij hier nu al?" vraagt ze chagerijnig. "Eh, ik had uitval." verzin ik. "Ga is even stofzuigen jij." Ik pak de stofzuiger en begin in de kamer. Maar mijn moeder pakt chagerijnig de stofzuiger van me af en slaat ermee tegen mijn gezicht. "Jij, jij kan ook nooit is iets goed doen!" schreeuwt ze.  "Stop, stop!" scheeeuw ik huilend van de pijn. "Wat heb ik aan jou als kind! Ik zei niet in de kamer, daar lees ik!" schreeuwt ze terwijl ze me weer slaat. De pijn wordt steeds erger. Ik probeer weg te rennen uit de kamer, de trap op naar mijn eigen kamer. Maar mijn moeder komt me achter na. Ze slaat me met de stofzuiger tegen mijn benen. Ik val van de trap en gil van de pijn. Ik lig op de grond, huilend en gillend. Mijn moeder slaat maar door. "Help me, iemand!" gil ik. Maar ik weet dat het zinloos is.