Eksik Başlangıç.

Eksik Kalışlar Yarım Başlangıçlar.

Hiçbir zaman hiçbir şeyi rayına oturtamadım. Hayat hep galip geldi. Sanırım böyle de devam edecek galiba. İlk kaybedişim beş yaşında babamla başladı sonrası zaten çorap söküğü gibi geldi. Sanki lanetli bir hayata laik görülmüşüm gibi hissediyorum bazen aslına bakarsan bunca yaşanılanlardan sonra da baya baya buna da inanmaya başladım. Bazen tam oluyor diyorum tam geçecek diyorum işler yoluna giriyor diyorum sonra  bir bakmışım gene her şey deprem sonrası yıkık bir harabe kent gibi her taraf. Enkazın altında kalmışım bana ulaşmalarına bir taş varken ‘burada kimse yok’ deyip arama çalışmasını bitirmişler. Oracıkta öyle can vermişim gibi. Aslında neye inanırsan o olur diyorlar ya hani. Şimdiye kadar iyi bir şeye inanamadım. Ne zaman bir şeye inanmaya kalksam ayağıma çelme takıp sadece iğrenç kahkahalarını savuşturdular yüzüme doğru ne bir el uzatan oldu ne de başka bir şey. Ne zaman  birine inanmayı seçsem yeni bir hatıra daha bıraktılar sırtımda ben büyüdükçe sırtımdaki yaralarda büyüyor ve en kötü yanı yeri geldiğinde o yarayı açanları unutabilirim belki ama izlerini hep taşırım sırtımda. Yaraları açıp ölüp gitseler de hatıralarını hep taşıyacağım. Bazen diyorum ölümcül bir hastalığa yakalanmış olmayı dilerdim. Belki o zaman acıma duygusuyla dahi olsa az da olsa insanların sevgilerini tadabilirdim. Eksik yaşamak kaderim sanırım bu kaderimle de gebere bilirim sanırım.

#MaviLi.