Eksik Başlangıç.

Erken Yaşta Büyüdük.

Bu hayatta herkes o kadar şanslı olmuyor. Bense bir nebze şanslı olanlardan sayılırım ama sanırım bu şansımı çok çabuk tükettim. Aslında herşey beş yaşında kaybedilen bir babayla başladı. Daha beş yaşında örnek alabileceği bir insan hayattan uçup gitti. Neye kime göre şekillenecekti bu hayat. Eğriyi doğruyu kimden öğrenecektim bilmiyordum. Babasız büyüyen bir çocuk hayata bir sıfır yenik başlamaya sebep oldu. Düşünsenize beş yaşındasınız ve evinizin direği kopuyor. Kaptansız bir gemi misali. Bir çocuk daha beş yaşındayken bu kadar eksik başlamamalıydı. Ne bilim oyuncağı kaybolmalıydı. Çok istediği bir şey alınmamalıydı. En çok sevdiği oyuncağı kırılmalıydı. Ama hayata babasız başlamamalıydı. Baba sevgisinden yoksun büyümemeliydi bir çocuk. Açıkçası örnek alabileceğim pek bir insan olmadı şu hayatta her şey kendi kendine şekillenir gibiydi. Bazı parçalar eksikti. Hatta baya bir eksik. İlk okula başlayacağı zaman abisi götürmemeliydi. Tanışma faslında baban ne iş yapıyor sorusuna kafasını yere eğip benim babam yok dememeliydi. Hayattan haberi olmayan daha çocukluğunun baharında babasız büyümemeliydi lan bir insan. Babası sorulduğunda başını suç işlemiş gibi yere eymemeliydi. Lise zamanlarında babası sorulduğunda da sanki varmış edasına bürünmemeliydi sırf kimse sormasın sırf o gözler dolmasın diye dişlerini sıkmamalıydı. Babasızlık sanki çok büyük bir günahmış gibi kitaplarda geçen baba kelimelerinin üstü karanmamalıydı. Beş yaşından beri babasız büyüyen bir çocuğa çocuk diyemezsin. Hayata eksik başlayan birisine de diyemezsin. Hayatındaki en önemli parçalarından birini kaybetmiş birisine yokmuş gibi davranamassın vicdanın el vermemesi lazım nitekim insanlar acımasız çok acımasız ve hayat hiç kimseye adil ve eşit davranmıyor.

#MaviLi