Eksik Başlangıç.

Hep mutlu kal.

Çok mu geç başladık ya da çok mu erken bittik ? Her şeye katlanabilirdim sanırım düşüp düşüp kalkmalarım da sen olsan belki dizlerimin kanamasına bu kadar ağlamazdım. Günlerden bir gün sen yok oldun ve ben düştüm. Sanki o ayakta olan ben değildim. Bu düşüş öyle bir düşüş oldu ki dizlerimin kanamalarını oturdum seyrettim, seyrettim dişlerimi sıktım dizlerimden çok çenem acıdı bu defa ama ağlamamak için sıktığım çenemin ağrısını çok defa hissettim bu ilk oluşu değildi. Zor oldu evet hatta baya zor oldu ama ufakta olsa kalkmaya başlıyorum sanırım. Yanımda sen yokken kalkmaya çalışıyorum deniyorum çabalıyorum ama bu düşüş çok farklı oldu sanki bacaklarımı kaybetmiş gibiydim. Sanki seni gördüm bir an karşımda o hevesle kalkmaya çalıştım kaybettiğim dizlerimle. Seneler önce kaybettiğim dizlerimle karşında doğrulmak istedim. Sonra ne oldu biliyor musun ? Kapattım gözlerimi sonra açtım ve gördüğüm hayalin bile yoktu. Elimi koltuk değneklerime attım ağır ağır kalmaya çalıştım sen varken bu kadar zor değildi ayağa kalkmak. Sen gittin seninle birlikte sadece ayaklarım gitmedi. Şu koskoca dünya da beni kolsuz bacaksız yaşayamaz ama yatağa bağlı ve  sadece nefes alır bir halde bıraktın. Yakında gözlerim de beni terk edecek sanırım çünkü sürekli ağlamaklı. Hala yaşamaya çalışıyorum hala nefes almaya çalışıyorum hala seni bekliyorum bu yıkık dökük içimle seni beklerken ruhum çürüdü biraz sanki ne çok bilmediğin şey varmış dimi ? Verdiğimiz sözler geliyor aklıma gülüşün, konuşman, bakışın, dokunuşun nefes alışın her şey geliyor da bir sen gelmiyorsun ve ben hep eksik yaşamaya devam ediyorum. Sen yoksun belki ama koltuk değneklerim yanımda. Onlarda ne zamana kadar dayanır bilemem. İçimin her bir karesi özledi seni ve senin haberin yok. Senin canın acısı benim içim de fırtınalar kopardı depremler olurdu ama benim canımın acısından haberin bile yok. Çünkü sen mutlusun. Çünkü sen mutlu olmayı hak ediyorsun. Çünkü sen ardında enkaz bırakmayı seversin.

                       #Mavili.