Bazen gerçekten kendinde olmadığını hissedersin. Nereye gittiğinin , ne yaptığını , zamanın anlamını kaybettiği andır o. Yorulmuş hissedersin ama nasıl geçeceğini de bilmezsin kalbinde sızı gibi bir his ama nedeni düşünemeyecek kadar dolusundur boğazına kadar. Göğüs kafesin yetmez kalbini yerinde tutmaya. Zor olan zaten fiziki değil psikolojik acılardır. Baktığın , gördüğün , duyduğun , dokunabildiğin hiçbir anlam ifade etmiyordur senin için. Bunun bir açıklamasıda yoktur. Amaçsızca oturursun. Ve bu kimsenin yardımcı olabileceği birşey değildir. Kimsenin umurunda olmayadabilir. Sanki kalbin ezilmiş gibi bir his ama fiziki olarak değil ruhen hissedersin bu acıyı. Anlamsızca acır canın. Nedensiz sebepsiz en çokta kimsesiz. Ve bu kimse için birşey ifade etmez. Mutluluk topludur. Acı ise kimsesiz.

ŞİMDİ OKUDUĞUN
.. Hayatımdan Kesitler Kısa Notlar..
ChickLitOnca kalabalık içinde ne kadar da yalnız yapa yalnızız.