.. Hayatımdan Kesitler Kısa Notlar..

Eskilerden

Yazdıklarımın hepsini sildim çünkü anlaşılmamaya alışalı oldu bir hayli. Ama zoruma gitmiyor değil. Rahatsız olduğumu hissetmekten hissettirmekten yoruldum. İnsan bekliyor ki. Kalbimiz o kadar bir olsun ki hissetsin bilsin herşeyi. Ama gururun arkasında inatla bekleyen bir adamdan özlemini hissettirmesini beklemen saçma ya zaten.

Yorulduk dönüp dolaşıp aynı yere varmaktan. Bağırmaktan kalplerimizin sesini duyamaz olduk. Sinirlerimiz aşkımızın önüne geçti. Hırslarımız hayallerimizi , düşlerimizi unutturdu. Kalbim ağrıyor senin adına konuşamıyorum kalbinin sesini dinlemeyeli çok oldu. Nereye gideyim nasıl edeyim bilmiyorum. Bir çıkmazın içindeyim beni sen kurtarabilirsin. İçim çürüdü canım çok yanıyor. O gülüşün aklımı başımdan alıyor ama asık suratını ezberledim artık. Ne kadar yazsam ne kadar anlatsamda yetmiyor. Ne yapacağımı ne yapmam gerektiğini. Sana dayanamıyorum sensizliğe hiç dayanamam biliyorum. Ama böyle olmuyor diyesim geliyor sen bitsin dersin diye korkumdan susuyorum. Gel tut elimden çıkalım burdan desen olmazlar olur gibi geliyor.

Suskunluk geliyor usul usul kanıma işleyeceğini bilmekten öte hissediyorum. İçimdeki çığlıklarla boğuştuğumu hissettirmemek için çaba sarfetmekten vazgeçmiştim yanlış yaptığımın farkına vardım geriye dönüş başlıyor. En azından zararsız olacağıma inanıyorum. Haykıramadığım onca çığlığım varmış ki şimdi farkına vardım. Yine vücudumdan çekiliyor mutluluk. Ağlayamıyorum işin kötü tarafı atamıyorum. O kırgınlığım var ki dışa vuramadığım vurunca bir yere varamadığım. Kendimi yazarak rahatlatmaya çalışıyorum. Ama yazarken göz yaşlarıma hakim olamıyorum dışarı vuramadığım sesim içimi yakıyor ki. Korkuyorum içimden birşeylerle onun kopup gitmesinden. Çünkü içimden kopup düştükten sonra önüme dünyayı serse önemi kalmayacak. Bazen öyle şarkılara denk geliyorsun ki içini yakıp kavuruyor. Neyse bundan daha fazlasına kelime haznem yetmez.

Günler geçiyor. Filmin içeriği değişiyor gibi hissettiriyorlar ama senaryo nedense hep aynı. Bir kalıbın içinde aynı sona farklı yollardan varıyoruz. Ne yazık ki vardığımız nokta. Bir son güzel şeylerin başlangıcı değil. Umutların tükendiği yerden yazıyorum. Umutların tükensede bırakamıyor insan sevgi denen şey hiçte iyi değil. İyiliğini keşfedemedik daha. Hep hüsrana uğruyoruz. Kendi ellerimizle belki de bile bile. İçinden birşeyler eksiliyor her geçen yıl ay hafta gün saat dakika saniye bile birşeyi alıp götürüyor. En büyük korku ya biterse. İçinden kopup gidecek duygularda kalmazsa tamda gerektiği anda. İçimiz yangın yeri köz olduk kor olduk içimiz geçti gitti. Bazen bitti sanıyoruz herşeyimiz gerçekten gitti ama bitmiyor gitmeye devam ediyor. Üzgünüm buna kendimizi tutsak edende ta kendimiz.

Vücuttaki yaranın tamiri kolay. Gönül yarası zordur. Kemiğin kırığın , bileğin incinmesi geçer elbet. Ama kırılan kalbin tamiri , incinen kalbin düzelmesi zordur. Yorgun bir kalbi kırarsan bu daha zor. Onu anlamak zor merhem olmakta mümkün değildir. Çünkü her yara sarabilen yeni yara açabilen kişidir. Vede bunu yapmak muhtemel işleridir ya işte. Kırgınlık ve yorgunlukla dolu bir hayat insanı hayattan bezdirebilir. Buda ruhu ceset bedeninde yara olmayan. Ama bezgin hayatlara sahip insanlara sebep olur. Ama nedir olay bilir misin? Hayırlısı diyeceksin arkadaş hayırlısı Rabbimden iyi bilemeyiz ya doğrusunu.