Best Friend.

02.

"Ντρέπεσαι εμένα;"Όχι.Δεν ντρέπομαι εκείνον,μα τι να απαντήσω;

"Θέλω απλά να αλλάξω."αποφασίζω να μην απάντησω στην ερωτησή του τώρα.

"Και δεν μπορείς να το κάνεις μπροστά μου;"σταυρώνει τα χέρια του και περιμένει την απάντηση μου.Δείχνει πολύ διασκεδασμένος με την ντροπή μου.

"Ρε Ορέστη.Απλά έχω μεγαλώσει όσο να ναι,δεν είναι φυσιολογικό να αλλάζω μπροστά σου."του απαντάω.Όσο φίλοι και να είμαστε είναι υπερβολικό.

"Ανδριάννα,ηρέμησε.Σε νιώθω σαν μικρή μου αδερφή,δεν πρόκετε να αλλάξει αυτό."χαμογελάει καθυσυχαστικά.Βέβαια,σαν αδερφή του.Κοιτάω το πάτωμα χωρίς να πω τίποτα.

"Αφού το θες όμως,θα πάω έξω.Άλλαξε τώρα,πάρε."μου λέει όμως δεν με κοιτάει.Είναι αστείo το πόσο προσπαθεί να με αποφύγει με το βλέμμα του.Του τραβάω την μπλούζα από το χέρι και εκείνος φεύγει κλείνωντας την πόρτα πίσω του.

[...]

Η ώρα περνάει με εμάς στον καναπέ να χαζεύουμε μια ταινία δράσης όμως με άθλιες ερμηνείες.Την βαρέθηκα τόσο πολύ.

"Τι θα κάνεις αύριο;"ξεκινώ μια συζήτηση με τον Ορέστη.

"Γιατί τι είναι αύριο;"λέει αδιάφορα και γελάω.

"Τα γενέθλια του μεγάλου μαλάκα της χρονιάς."του απαντάω χαμογελαστά και γελάει.

"Σκάσε ρε.Το πρωί θα πάω για μπάνιο λογικά."μου απαντάει και του δίνω ένα μεγάλο χαμόγελο σηκώνοντας τα φρύδια μου.

"Δεν υπάρχει περίπτωση."κουμάει αρνητικά το κεφάλι του.

"Έλα σε παρακαλώ,μια φορά!Πάρε με και εμένα μαζί σου,στα γενεθλιά σου μόνο!"τον παρακαλώ καθώς πηγαίνω πιο κοντά του.

"Τι θέλεις να έρθεις με την παρέα μου;"κάνει μια υποτειθέμενη έκφραδη αηδίας.

"Ε Ορέστη ξέρω πόσο καλά  περνάτε.Έλα σε παρακαλώ!"χτυπιέμαι στον καναπέ ενθουσιασμένα μπας και αξιωθεί να συμφωνήσει.

"Καλά,σταμάτα.Στις δώδεκα θα περάσω να σε πάρω και να μην σε περιμένω λεπτό!"λέει αυστηρά και τον αγγαλιάζω με φόρα.

"Είσαι ο καλύτερος όταν θες."του ψυθιρίζω στο αφτί και το άρωμα του,άρωμα βανίλια και μέντα,και λίγο τσιγγάρο,κατακλύζει τα ρουθούνια μου.

Απομακρύνομαι λίγο και τον κοιτάω κατάματα,έτσι όπως είμαι ελαφρά πεσμένη πάνω του με τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

Και εκείνος με κοιτάει έντονα,μα σε λίγο το βλέμμα του κατεβαίνει αργά στα χείλη μου και μετά ξανά στα μάτια μου.Η καρδιά μου επιταχύνει τους χτύπους της.Θα με φιλήσει;

"Πάω να πιώ λίγο νερό."ξεροβήχει καθώς με σπρώχνει απαλά από κοντά του για να σηκωθεί.

Ήξερα πως δεν πρόκετε να με φιλούσε.Είμουν σίγουρη πως ότι και να έκανα,θα συμπεριφερόταν τόσο αδιάφορα.

Και κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν όντως με κοιτάει στα χείλη ή είναι απλά η φαντασία μου.Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι αυτό που νιώθω για εκείνον δεν είναι απλά φιλικό.

Ύστερα από ένα πραγματικά περίεργο βράδυ,ξύπνησα γύρω στις έντεκα για να φάω κάτι ελαφρύ.Τώρα ποια η ώρα έχει πάει δώδεκα και δέκα και είμαι σχεδόν έτοιμη.

Αν τυχόν αργήσει κιάλλο σήμερα ο Ορέστης θα τον βρίσω.Εκείνος πάντα γκρινιάζει όταν με περιμένει.Έχε χάρη που έχει γενέθλια και είμαι καλή φίλη.

Το κουδούνι της πόρτας χτυπάει και ξεφυσάω.Ευτυχώς.Ανοίγω την πόρτα και πέφτω κατευθείαν στην αγκαλιά του.Όσο και να μου την δίνει κάποιες φορές-συνέχεια-τον λατρεύω.

"Χρόνια πολλά στον πιο όμορφο,έξυπνο και μπάσταρδο άνθρωπο σε ολόκληρο τον πλανήτη."του χαμογέλασα.

"Ευχαριστώ μικρό κωλόπαιδο."μου ανταποδίδει το χαμόγελο.

"Σ'αγαπώ πολύ."λέω κάπως σιγά,καθόλου σίγουρη αν με άκουσε.

"Και εγώ σ'αγαπώ Ανδριάννα."έτσι ψηλός όπως είναι μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο.

"Πάμε."του προτείνω και του γυρνάω πλάτη για να πιάσω τα κλειδιά μου από το ξύλινο τραπεζάκι.

"Εμ,Ανδριάννα.."ξεκινάει και γυρίζω κοιτώντας τον με απορία."Δεν νομίζεις πως το σορτσάκι είναι λίγο προκλητικό;"μου λέει με σηκωμένο το φρύδι σοβαρά.

"Όχι,παραλία πάμε."σηκώνω τους όμους μου αδιάφορα.Δεν είναι καν τόσο κοντό,τι σκατά;

"Ναι,απλά.."

"Ξέρεις τι;Είναι τα γενεθλιά σου μην το χαλάσουμε τώρα.Πάμε,θα αργήσουμε."τον διακόπτω και βγαίνω από την πόρτα καθώς εκείνος με ακολουθεί ξεφυσώντας.