Best Friend.

07.

Το φιλί διαρκεί πολύ,εκείνος σφίγγει τον πισινό της και εκείνη γελάει.

Προφανώς και ζηλεύω.Δεν ζηλεύω όμως που την φιλάει,τον έχω ξαναδεί να φιλάει κοπέλες και δεν ένιωσα τόσο άσχημα.Αν αυτή είναι η κοπέλα που του αρέσει τόσο πολύ-που πιθανόν και είναι,τόσο εντυπωσιακή-τότε ζηλεύω θανάσιμα που του αρέσει σαν γυναίκα.Σαν άνθρωπος.Σαν θυληκό.Ζηλεύω που έχει ερωτευτεί την ψυχή της.

Ο Ανέστης δίπλα μου κάνει συχνά ερωτήσεις μα συνήθως δεν απαντάω,δεν μπορώ να βρω λέξεις να απαντήσω.Ίσως το ποτό φταεί,ίσως το φιλί του Ορέστη.

[...]

"Καληνύχτα,τα λέμε."χαιρετάω και εγώ με την σειρά μου τους φίλους του Ορέστη και τον ακολουθώ προς το αυτοκίνητο.Όλη το βράδυ έχουμα ανταλάει ελάχιστες λέξεις.

Η διαδρομή είναι ήσυχη,δεν θα ήθελα να είναι και τίποτα άλλο.Ο Ορέστης με ρώτησε αν πέρασα όμορφα και του απάντησα θετικά.Αποφεύγω το βλέμμα του όλη την διάρκεια της επιστροφής και απλά ελπίζω να μην αναγκαστεί να τον κοιτάξω.

Όταν επιτέλους φθάνουμε μουρμουρίζω ένα απλό καληνύχτα και πάω να ανοίξω την πόρτα μα η φωνή του με διακόπτει.

"Τι έχεις;"

"Τίποτα."ψυθιρίζω χωρίς να τον κοιτάω.

"Τι έκανα;"ρωτάει σίγουρος.Δεν έκανες κάτι,απλά δεν ερωτεύεσε εμένα.

"Τίποτα."απαντάω ειλικρινά.

"Αφού δεν θες να με κοιτάς καν Ανδριάννα."μπορώ να μαντέψω πως χαμογελάει.

"Η κοκκινομάλλα εκείνη,σου αρέσει;"το λόγια μου ξεφεύγουν από το στόμα μου χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω.

"Καλή είναι."απαντάει σιγά και μπερδεμένα.Γυρίζω επιτέλους να τον κοιτάξω.

"Και..είσαι ερωτευμένος μαζί της;"η φωνή μου τρεμοπαίζει.Τα μάτια του γυαλίζουν από τα φώτα του δρόμου.

"Όχι βέβαια.Δύο μέρες την έχω δει μόνο."συνοφρυώνει τα φρύδια του ως ένδειξη απορίας στις ερωτήσεις μου.Μου κάνει εντύπωση που απαντάει σοβαρά,αν τον ρώταγα κάποια άλλη στιγμη θα γέλαγε και θα αστειευόταν.Μάλλον και ο τόνος μου είναι σοβαρός.

"Και ποιά είναι τότε;"ξεφυσάω.Το αλκοόλ στο αίμα μου κυλάει και με κάνει να λέω λόγια που δεν θα τα σκεφτόμουν καν ύπο κανονικές συνθήκες.

"Τι λες;"είναι τόσο μπερδεμένος και απελευθερώνω μια ανάσα.

"Άστο."η φωνή μου βγαίνει πιο δυνατά από ότι προοριζόταν.Κάνω κίνηση να ανοίξω την πόρτα αλλά το χέρι του με σταματάει.

"Και γιατί ήπιες τόσο πολύ;Είσαι μικρή και δεν είσαι συνιθισμένη."ο τόνος της φωνής του είναι αυστηρός και εκνευρίζομαι.

"Όχι Ορέστη!Σταμάτα!Έχω μεγαλώσει,δεν είμαι πια μικρή.Μπορώ να πίνω,να βγαίνω και να μιλάω με αγόρια!"σχεδόν φωνάζω και δείχνει να ξαφνιάζεται από την απότομη αλλαγή συναισθημάτων μου.

Με μια απότομη κίνηση τραβιέμαι και κάθομαι πάνω του στην θέση του οδηγού.Το αμάξι είναι σχετικά κοντό και σκύβω κοντά του.Μπλέκω τα πόδια μου γύρω του.

"Δεν είμαι μικρή."ψυθιρίζω στο αφτί του όσο πιο αισθησιακά μπορώ.Ξέρω πως είναι λάθος,πως αργότερα θα το μετανιώσω μα δεν μπορώ να σταματησω τον εαυτό μου.

Αφού τον κοιτάω για λίγα δευτερόλεπτα στα μπερδεμένα του μάτια,ενώνω τα χείλη μας.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ανταποδίδει στο φιλί μου εισχωρώντας την ζεστή γλώσσα του μέσα στο στόμα μου.Οι γλώσσες μας χορεύουν και η καρδιά μου πάει να σπάσει.

"Τι διάολο Ανδριάννα.."ανασαίνει ανάμεσα στο φιλί μας και σε δευτερόλεπτα νιώθω ξανά την υφή των χειλιών του.

Μπλέκει  τα δαχτυλά του  με τα μαλλιά μου και βογγάω.

"Σταμάτα."σε λίγο με σπρώχνει απαλά από πάνω του λαχανιασμένος.

Ανοίγω γρήγορα την πόρτα του αυτοκινήτου και τρέχω στο σπίτι μου προσπαθώντας ακόμη να ισσοροπήσω την αναπνοή μου.

Τον φίλησα.Τον φίλησα γαμώτο και ήταν το καλύτερο συναίσθημα που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.