ΒΑΛΣΑΜΟ Ή ΒΑΣΑΝΟ...

Ξεκαθάρισμα - Ξέσπασμα...

 Μπαίνοντας μέσα στην δικαστική αίθουσα με διαπέρασε ένα ρίγος, το οποίο απώθησα αμέσως και προχώρησα προς την εξέδρα εξέτασης μαρτύρων. Δεν κοίταξα καθόλου δίπλα, πίσω ή πλάι μου γιατί δεν ήθελα να αντικρίσω εκείνον τον άνθρωπο που σημάδεψε τόσο άσχημα τη ζωή μου, ήξερα πως θα λύγιζα μα δεν ήταν ακόμη η ώρα. Έπρεπε πρώτα να τα βγάλω όλα από μέσα μου...

"Είστε η Μαρία Αντωνιάδου, ενάγουσα και θύμα της υπόθεσης;"

"Μάλιστα, εγώ."

" Ορκίζομαι να πω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος."

"Ορκίζομαι."

"Σας ακούμε λοιπόν."

"Τον κατηγορούμενο τον γνώριζα τυπικά, ως γείτονα, καθώς έμενε ακριβώς στο απέναντι σπίτι από εκεί που έμενα μαζί με την οικογένειά μου στο χωριό, τον Λαγκαδά, που δεν θεωρείται ακριβώς χωριό, μάλλον κωμόπολη χαρακτηρίσεται. Το τονίζω διότι η κοινωνία εκεί δεν είναι όπως στα χωριά, όπου οι γείτονες έχουν φιλικές ή πολύ συχνά και συγγενικές σχέσεις μεταξύ τους, αντιθέτως εμείς είχαμε από τυπικές έως και ανύπαρκτες. Δεν είχα ούτε καν άποψη για εκείνον, δεν τον γνώριζα, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μαζί του και ούτε σκόπευα να το κάνω. Ήταν μία μέρα πριν από τα γενέθλιά μου και είχαμε κανονίσει με την παρέα μου να βγούμε για να γιορτάσουμε και να ξεσκάσουμε γιατί ήταν περίοδος διαβασμάτων λόγω των Πανελληνίων. Το είδαμε σαν μια πολύ καλή ευκαιρία κι έτσι το ίδιο βράδυ είχαμε βγεί σε ένα κλαμπάκι. Όταν έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στα σπίτια μας ο φίλος μου ο Σωτήρης προθυμοποιήθηκε να με γυρίσει εκείνος με το αυτοκίνητο αφού ήταν ήδη πολύ αργά. Φτάνοντας στο σπίτι μου με συνόδευσε ως την είσοδο του σπιτιού μου και όταν έφυγε μπήκα μέσα. Ήταν όλα τα φώτα αναμένα κι έτσι παραξενεύτηκα καθώς οι γονείς μου ήξεραν πως θα επέστρεφα αργά εκείνο το βράδυ. Φώναξα τους γονείς μου αλλά δεν έλαβα καμία απάντηση. Ξαναπροσπάθησα και τότε εμφανίστηκε μπροστά μου ο τότε γείτονάς μας και σχεδόν άγνωστος να μου λέει πως δεν πρόκειται να μας ενοχλήσουν και πως  είχε μάθει επιτέλους ότι έκλεισα τα 18. Έκανα ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω και όταν τον είδα να ξεκουμπώνει το πουκάμισό του έτρεξα αμέσως προς την έξοδο του σπιτιού. Μόλις άνοιξα την πόρτα με έπιασε από τα μαλλιά και με έριξε στο πάτωμα, όπου ήρθε από πάνω μου και προσπάθησε να βγάλει εντελώς τα ρούχα του. Εγώ φώναζα και προσπαθούσα να απεγκλωβιστώ από εκείνον. Μόλις είδε ότι δεν σταματούσα να αντιδράω άρχισε να με χτυπάει και να με βρίζει. Με χτυπούσε με μεγάλη μανία από σφαλιάρες στο πρόσωπο μέχρι κλωτσιές στα πλευρά και την κοιλιά μου. Βρισκόμουν σε μια ημιλιπόθυμη κατάσταση όταν ένιωσα τα χτυπήματα να σταματούν και προς στιγμή νόμιζα πως είχα πραγματικά πεθάνει. Το τελεύταίο πράγμα που θυμόμουν πριν κλείσω τελείως τα μάτια μου ήταν ο φίλος μου Σωτήρης να με παρακαλάει να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου και να μου ζητάει να αντέξω, πως όλα θα περάσουν. Ξύπνησα μετά από τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο όπου πληροφορήθηκα από τους γιατρούς ότι είχα σπάσει 3 πλευρά και είχα υποστεί εσωτερική αιμοραγία από τα χτυπήματα στην κοιλιακή χώρα. Μου επέστησαν την προσοχή καθώς όπως μου λένε ο αργανισμός μου ήταν πολύ αδύναμος και εγώ είχα σωθεί από θαύμα! Έπειτα καθώς προσπαθούσα να αναρώσω έπρεπε να δώσω μια κατάθεση στην αστυνομία για το συμβάν. Εκείνες τις μέρες έμαθα τί είχε συμβεί. Ο κατηγορούμενος παρακολουθούσε το σπίτι μας και εκείνο το βράδυ είχε καλέσει τους γονείς μου ως ένας τραθματιοφορέας λέγοντάς τους ότι βρισκόμουν στο νοσοκομείο εξαιτίας ενός ατυχήματος με το αυτοκίνητο κι έτσι εκείνοι είχαν ξεκινήσει αμέσως να πάνε στη Θεσσαλονίκη για να με βρούν στα επείγοντα. Επιπλέον, εμένα μου είχε πέσει το κινητό στο αυτοκίνητο του φίλου μου χωρίς να το καταλάβω και έτσι δεν μπορούσαν να με βρούν για να επικοινωνήσουν. Ευτυχώς πολύ σύντομα ανακάλυψε ο Σωτήρης το κινητό μου από τις κλήσεις της μητέρας μου και επέστρεψε για να δει αν είμαι καλά. Εκείνος με βρήκε και πραγματικά με έσωσε, καθώς κανείς δεν ξέρει τί θα μπορούσε να είχε συμβεί αν είχε αργήσει να εμφανιστεί."