Η Μαρία είναι μια κοπέλα, που μολονότι η ζωή της είχε δείξει ένα πολύ σκληρό πρόσωπο, εκείνη είχε αποφασίσει να βλέπει τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Σπουδάζει το επάγγελμα των ονείρων της, καθώς είναι φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελ...
Το πρώτο πράγμα που έκανα φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη, ήταν να πάω μια βόλτα μέχρι την παραλία. Δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο και ξεκίνησα αμέσως για την βόλτα μου. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, επειδή ακριβώς σκεφτόμουν, γι' αυτό χρειαζόμουν αυτή τη βόλτα. Γιατί δεν ήθελα να πάω ακόμη στο σπίτι. Γιατί δεν ήμουν έτοιμος ακόμη να συναντήσω τους γονείς μου, να επιστρέψω στο πατρικό μου...
Περπατώντας στην παραλιακή γέμισε το μυαλό μου από εικόνες και αναμνήσεις του παρελθόντος, που δεν ήμουν σίγουρος τί σημαίνουν για εμένα... Ίσως σημαίνουν πολλά παραπάνω από αυτά που μπορώ να δεχτώ. Ναι! Μου είχε λείψει η πόλη μου, μου είχαν λείψει οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου.
Το θέμα είναι κατά πόσο έχω λείψει εγώ... Γιατί πολύ φοβάμαι πως δεν θα βρει κανείς πλέον τον Άγγελο που έφυγε πριν χρόνια. Τον Άγγελο που υπερασπιζόταν με τρομερό σθένος τους αανθρώπους του, που ονειρευόταν να σπουδάσει, να ταξιδέψει, να ζήσει μια ζωή γεμάτη εμπειρίες. Τον Άγγελο που δεν τα παρατούσε, μα αντιθέτως πείσμωνε για να καταφέρει ότι κι αν έβαζε κάθε φορά στο μυαλό του.
Απο μικρός ήμουν ο ίδιος. Ήθελα να πείσω τους γύρω μου να δουν αυτό που έβλεπα εγώ στον κόσμο. Όπως και τότε που ήθελα να αποδείξω στην μαμά μου ότι μπορούσα να πετάξω σαν τον Superman... Κάπως έτσι έκανα και τα πρώτα μου ράματα!
Τώρα πλέον τίποτα δε θυμίζει επάνω μου εκείνον τον Άγγελο. Σαν να χάθηκε στο δρόμο προς την καταξίωση και τη δόξα, όπως λένε όλοι όσοι με 'ξέρουν'. Μα εγώ το νιώθω σαν να κρύφτηκε κάπου μέσα μου, γιατί φοβάται αυτό τον κόσμο...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Η ώρα πέρασε κι άρχισαν να χτυπάει το κινητό μου, ένδειξη πως είχα αργήσει. Αμέσως άφησα πίσω μου όλα εκείνα που γαλήνευαν την ψυχή μου και επέστρεψα πίσψ στον πραγματικό, σκληρό, κόσμο.
" Πού είσαι αγόρι μου; Έπαθες κάτι; Γιατί αργείς;" Ήταν τα πρώτα λόγια που άκουσα μόλις απάντησα στην κλήση. Και ΝΑΙ... αυτή είναι η μητέρα μου!
