Η Μαρία είναι μια κοπέλα, που μολονότι η ζωή της είχε δείξει ένα πολύ σκληρό πρόσωπο, εκείνη είχε αποφασίσει να βλέπει τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Σπουδάζει το επάγγελμα των ονείρων της, καθώς είναι φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελ...
Ξύπνησα απότομα μέσα στη νύχτα. Κάθε φορά η ίδια ιστορία... προσποιούμαι πως το έχω ξεπεράσει, αλλά τελικά το μόνο που καταφέρνω είναι να ξεγελάω για λίγο τον εαυτό μου. Κάθε φορά ξυπνάω έχοντας την ίδια αίσθηση, σαν να το ζω αυτή τη στιγμή, κι όμως έχουν περάσει χρόνια απο τότε...
Το ξημέρωμα με βρήκε στον καναπέ αγκαλιά με την κουβέρτα μου κι ένα τσάι. Δεν είχα ούτε όρεξη, ούτε καν το κουράγιο να κάνω το οτιδήποτε... Προσποιούμαι πως δεν συμβαίνει τίποτα, όμως η αλήθεια είναι ότι με τρομάζει η επιρροή που έχει επάνω μου ακόμη και τώρα...
Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.
Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με εμένα στην ίδια θέση, να ακούω την πιο λυπητερή μουσική που έχει βγει στην ιστορία της δισκογραφίας... Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να σταθώ και πάλι στα πόδια μου και να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου...
"Δεν θα το αφήσεις να σε επηρεάζει... Είσαι δυνατή.. Πάντα ήσουν..." μονολόγησα κοιτώντας με στον καθρέφτη. Έκανα ένα καφτό μπάνιο για να ηρεμήσω και πήγα για ύπνο. Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα!
Το επόμενο πρωινό ήταν πολύ πιο εύκολο. Χα! Τουλάχιστον έτσι νόμιζα.. Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι η ώρα ήταν ήδη 08:00 κι εγώ είχα μάθημα με τον Γεωργιάδη στις 08:30. Πετάχτηκα αμέσως από το κρεβάτι, έτρεξα στο μπάνιο να πληθώ και μετά πάλι πίσω για να ντυθώ όπως - όπως και να φύγω. Μόλις έφτασα στη στάση, μπήκα μέσα στο πρώτο λεωφορείο που ήρθε με κατεύθυνση προς τη σχολή.
Ααχ δεν έπρεπε να αργήσω σε αυτό το μάθημα, όχι σε αυτόν τον καθηγητή...
"Δεσποινής Αντωνιάδου πάλι σας πλάκωσε το πάπλωμα..;" Είναι σαν να τον ακούω μέσα στο κεφάλι μου... Μα δε φταίει κι αυτός ο άνθρωπος. Από την πρώτη κιόλας μέρα άργησα, τότε στο πρώτο έτος. Μα αλήθεια, τότε δεν έφταιγα... Απλά είχα μπει σε λάθος μάθημα κι έχασα το δικό του... Εε κι αν το σκεφτούμε καλύτερα είναι ώρα τώρα αυτή; Ποιός ξυπνάει χαράματα για να χορέψει;!
Με τόσες σκέψεις, έφτασα στη σχολή κι έτρεξα στην πρώτη αίθουσα του ισογείου. Μια ανάσα ανακούφησης βγήκε από το στόμα μου μόλις είδα πως ο καθηγητής δεν είχε μπει ακόμη. Αφού ευχαρίστησα θερμά την τύχη μου, κάθισα σε μια θέση, και μάλιστα μπροστά - μπροστά (για να με δει αμέσως), και περίμενα καρτερικά την άφηξη του καθηγητή. Όχι τόσο για το μάθημα, όσο για την έκφρασή του μόλις με δει στο μάθημά του.
Σβήστηκε το χαμόγελο απο τα χείλη μου, μόλις μας ειδοποίησαν πως το μάθημα ακυρώνεται λόγω ασθενείας του καθηγητή... Δεν το 'χει η μοίρα να παρακολουθήσω κανονικά ένα μάθημα με αυτόν τον άνθρωπο καθώς φαίνεται.
Περπατώντας για το σπίτι ο δρόμος με έβγαλε στην παραλία. Πέρασα από τον Λευκό Πύργο και κατέληξα να κάθομαι κάτω από τις ομπρέλες. Ηρέμισα τόσο πολύ όταν είδα πως είμαι μόνη μου εδώ γύρω. Και λογικό είναι εδώ που τα λέμε, αφού έχει συννεφιά και όπως φαίνεται το πάει για βροχή... Απορώ όταν δε βλέπω κόσμο έξω στη βροχή, αλλά από την άλλη ανακουφίζομαι τόσο πολύ... Μου αρέσει πάρα πολύ η βροχή, με βοηθάει να εκφραστώ συναισθηματικά, με βοηθάει να ξεσπάσω τον πόνο που έχω μέσα μου. Είναι σαν τα δάκρυα να γίνονται ένα με τις σταγόνες της βροχής που τα παρασέρνουν, παίρνοντας και λίγο απο τον πόνο μαζί...
Δεν άργησε να ξεσπάσει μπόρα και χωρίς να το καταλάβω τα δάκρυα έτρεχαν ανεξέλεγκτα απο τα μάτια μου, ώσπου βρέθηκα να κλαίω με λιγμούς, με μόνο μάρτυρα και μόνη μου παρηγοριά τη βροχή.
"Μπορείς να το ξεπεράσεις Μαρία.. Εσύ είσαι δυνατή!" επαναλάμβανα στον εαυτό μου θυμούμενη τα χθεσινά γεγονότα καθώς και τα συναισθήματα που επέφερε ο εφιάλτης των τελευταίων χρόνων μου... "Μπορείς...Μπορείς!.."
Σηκώθηκα μόνο όταν είχα στερέψει τελείως απο δάκρυα και δυνάμεις κι ενώ σενέχισε ακόμη να βρέχει, μα προς μεγάλη μου έκπληξη δεν ήμουν μόνη μου εκεί... Ένας νεαρός άντρας βρισκόταν πίσω μου και με παρακολουθούσε. Τον παρατήρησα λίγο καλύτερα, και η αλήθεια ήταν ένας πολύ ωραίος άντρας! Μόλις τα μάτια μου κοίταξαν μέσα στα δικά του ένιωσα όλο μου το σώμα να αντριχιάζει... εκείνη τη στιγμή ξύπνησα απο τον λίθαργό μου και συνειδητοποίησα που ήμουν και τί μου συνέβαινε.
"Πρέπει να κρυολόγησα.." σκέφτηκα και άρχισα να απομακρύνομαι με γρήγορα βήματα απο εκείνο το σημείο. Δεν ήθελα, δεν επέτρεπα σε κανέναν να με δει σε αυτή την κατάσταση. Δεν μου άρεσε ποτέ το να με λυπούνται και δεν το ανεχόμουν απο κανέναν.
Όμως στο βλέμα εκείνου του άντρα δεν είδα λύπηση, μάλλον ενσυναίσθηση! Μπορεί να κάνω και λάθος.. Έτσι κι αλλιώς δεν τον ξέρω, κι ούτε πρόκειται να τον ξαναδώ...
