ΒΑΛΣΑΜΟ Ή ΒΑΣΑΝΟ...

Το μαύρο του παρελθόντως...

   

Σηκώθηκα σχεδόν από τις 06:00, γεγονός πραγματικά περιέργο για 'μένα! Η αλήθεια είναι οτι δεν κοιμήθηκα και πολύ. Σχεδόν καθόλου... Δεν μπορούσα! Έχω μια εκκρεμότητα και μόνο όταν αυτή η υπόθεση κλείσει θα μπορέσω να ηρεμίσω και θα πάψω να φοβάμαι. Τότε στ' αλήθεια θα ζήσω... Ανεβάζοντας το φερμουάρ του φορέματός μου ήρθαν στο μυαλό μου σκηνές από εκείνη τη νύχτα. Έκλεισα δυνατά τα μάτια και προσπάθησα να αποβάλω γι' ακόμη μια φορα αυτές τις σκέψεις απο το μυαλό μου, μα για ακόμα μια φορά οι προσπάθειές μου αποδείχτηκαν μάταιες. Ήμουν μόλις 18 που να πάρει. Μόλις τα είχα κλείσει... Αλλιώς είχα φανταστεί τη μέρα των γενεθλίων μου. Σίγουρα πάντως όχι στο νοσοκομείο... Όχι αγκαλιά με τον θάνατο...

Ήταν μία μέρα πριν τα γενέθλιά μου. Είχαμε πει με τα παιδιά της παρέας μου να βγούμε να διασκεδάσουμε μιας κι έπεφτε μέρα Παρασκευή και ήταν και επιπλέον ευκαιρία να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα απο το διάβασμα. Περνούσαμε πραγματικά πολύ ωραία με αποκορύφωμα όταν λίγο πριν τις 12:00 άρχισαν να μου τραγουδάνε το τραγουδάκι των γενεθλίων 'αγκαλιά' με μια τούρτα σοκολάτα! Ήταν όλα τόσο όμορφα... τα παιδιά μου ευχόντουσαν, τρώγαμε τούρτα, βγάζαμε φωτογραφίες... Τόσο απλά πράγματα... Τόσο ευτυχισμένες στιγμές... Κατά τις 02:30 φύγαμε από το μπαρ και επιστρέψαμε σπίτια μας. Εμένα με επέστρεψε ο Σωτήρης, ο κολλητός μου, και κυριολεκτικά ο Σωτήρας μου...!

    Μόλις φτάσαμε σπίτι με συνόδευσε ως την πόρτα, μιας και τον φώναζα ιππότη, και αφού μου ευχήθηκε ξανά, για πολλοστή φορά σήμερα, χαιρετηθήκαμε και έφυγε, ενώ εγώ έμπαινα μέσα στο σπίτι. Τα φώτα ήταν αναμένα ακόμη, γεγονός που με παραξένεψε...

"Μαμάαα..." φώναξα, μα δεν έλαβα καμία απάντηση. "Μπαμπάαα... Γύρισα! Άντε να με χαίρεστε βρε..." φώναξα και πάλι προσπαθώντας να ξεγελάσω αυτή την ανατριχίλα που ένιωσα...

Γύρισα απότομα και ήρθα αντιμέτωπη με μια γνωστή αντρική φιγούρα. Ήταν ο γείτονας από απέναντι, απορημένη που τον βρήκα τέτοια ώρα μέσα στο σπίτι τον ρώτησα που είναι οι γονείς μου. "Μην ανησυχείς και δεν πρόκειται να μας ενοχλήσουν" είπε και άρχισε να με πλησιάζει περισσότερο.. Ασυναίσθητα έκανα ένα βήμα πίσω. "Έμαθα πως έγινες 18 επιτέλους.." είπε κι άρχισε να ξεκουμπώνει το πουκάμισό του. Εκείνη την ώρα σάστησα και τρομοκρατημένη άρχισα να τρέχω προς την πόρτα, μα μόλις την άνοιξα με έπιασε απο τα μαλλιά και με πέταξε στο πάτωμα. Άρχισα να φωνάζω μη γνωρίζοντας τί άλλο θα μπορύσε να με σώσει εκείνη τη στιγμή. Τότε μου έριξε το πρώτο χαστούκι. Ζαλίστηκα, μα προσπάθησα να επανακτήσω τις δυνάμεις μου και συνέχισα να φωνάζω.. ξεκούμπωσε και το παντελόνι του κι άρχισε να με πλησιάζει με το πιο αηδιαστικό και σατανικό  χαμόγελο που έχω δει στη ζωή μου. Εκεί ήταν που άρχισα να ουρλιάζω και να κλαίω... Άλλο ένα χαστούκι προσγειώθηκε στο μάγουλό μου, κι ακόμη ένα και με έσπρωξε πάλι στο πάτωμα. Πήγε να έρθει από πάνω  μου και θυμάμαι το σώμα μου να κείτεται και το στόμα μου να βγάζει άναρθρες κραυγές... Τότε μια κλωτσιά ένιωσα να σπάει τα πλευρά μου. Ούρλιαξα. Άλλη μία. Και ξανά ούρλιαξα. Και ακόμη μία. "Σκάσεεε!" τον άκουσα να φωνάζει. "Σκάσεε σου είπα.." Τα δάκρυα πλέον έτρεχαν σαν ποτάμι απο τα μάτια μου... " Μην προσπαθείς άδικα να αντισταθείς... Απόψε θα σε γαμήσω και θα το ευχαριστηθώ..." Πλέον έκλαιγα με λυγμούς... Ήρθε κοντά στο πρόσωπό μου και μου είπε " δεν ξέρεις πόσες φορές σε έβλεπα όταν έβγαινες από το μπάνιο και ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή...". "Σε παρακαλώ..." κατάφερα να ψιθυρίσω... "Μη...". Μ' έπιασε από το λαιμό και με έσφυξε.. "μετά θα παρακαλάς να συνεχίσω..." είπε και ένιωσα να με βρωμίζουν τα λόγια του... " ΌΧΙ..." φώναξα μέσα απο τους λυγμούς μου...  "ΣΚΑΣΕ σου είπα..." και τώρα μια νέα σφαλιάρα προσγειώθηκε στο πρόσωπό μου. Προσπάθησα να κουνηθώ και τον ένιωσα να σηκώνεται αγανακτησμένος και να μου λέει "Τώρα θα δεις βρωμοθήλυκο..." Μια νέα κλοτσιά, κι άλλη μία, κι άλλη... Πετύχαινε πότε στην κοιλιά και πότε στα πλευρά μου. Σφάδαζα από τον πόνο και πλέον άηχα παρακάλια στο Θεό έβγαιναν απο το στόμα μου, ενώ με δυσκολία πλέον κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά. Σε κάποια στιγμή ένιωσα τα χτυπήματα να σταματάνε. Νόμιζα πως είχε τελειώσει πλέον το μαρτύριό μου και είχα πεθάνει. Το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν πριν κλείσω τα μάτια μου ήταν η θολή μορφή του Σωτήρη να με αγκαλιάζει και να μου ζητάει, να με παρακαλάει να κρατηθώ και να κάνω υπομονή...

               Απο τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος του κινητού. Ήταν ο κύριος Παναγιώτης. Άλλος ένας απο τους σωτήρες μου! Μου ζήτησε να συναντηθούμε στο γραφείο του για κάποιες διευκρινήσεις. Ξεκίνησα αμέσως και σε μισή ώρα ήμουν εκεί. Αφού μου εξήγησε και τις τελευταίες λεπτομέριες ξεκινήσαμε όλοι μαζί για το δικαστήριο... Σήμερα θα τελείωναν όλα. Σήμερα θα αντιμετώπιζα επιτέλους το μαύρο κομμάτι του παρελθόντως!

________________________________________________________________________________

Δυνατές αποκαλύψεις κι ακόμη πιο δυνατές σκηνές... Έπεται συνέχεια...