My Ghost Love -- Chapter 14

Chapter 12: "Their second meeting"

Joshua Altamerano's POV

On the way ako ngayon sa park. Sunday ngayon, walang pasok. Its afternoon kaya medyo orange na yung paligid. Some kind of... ugh di ko ma-explain. Ang purpose kung bakit ako pupunta sa park ngayon kasi tinawagan ako ni Ardy. May sasabihin daw sya sa akin and hindi ko maintindihan, pwede namang itext nya na lang diba. It doesn't make any sense at all.

As usual, lalaki ang naghihintay. I'm tired of this get up. Kung alam nyo lang kung ano ang set up namin araw-araw. Ni walang araw na lilipas na hindi kami nag-aaway. Yung hindi kami nagkakaintindihan sometimes gusto kong bumitaw but I'm afraid of what will she feel when I let go.

"Joshua." Oh, that fierce voice. "There's something I want to tell." she continued.

"Go. Makikinig ako. Is this some kind of problem bothering you?" I asked.

"Well, as you've noticed our relationship is kind of, kind of..."

Tumingin ako sakanya. Deeply with her eyes. Alam ko na to.

"It's hard!" napayuko siya. I held her hands at itningala ko sya and I saw tears forming in her eyes.

"Its just that.. Napakahirap nang i-continue itong relationship natin. Araw-araw nalang tyong away ng away. Nakakapagod din minsan. And one thing, I just wanted to clear things here. Please forgive me. Ginagawa ko to kasi ayaw kong masaktan ka ng paulit-ulit. Tutal, aalis narin naman ako, lets end this kasi for sure hindi ko kakayanin ang buhay doon kung may commitment ako dito. Kaya Joshua, I'm so sorry. Thank you for loving me." tumulo na ang mga luha na kanina pang namumuo sa mata nya. I felt the urge to hug her.

"I know how hard it is. Alam ko na araw-araw nalang and nakakasawa na. I'm sorry for all the pain. Thank you sa 3 months stay ha. Nag-enjoy ako sa company mo. Nasasaktan narin ako kaso, kaso nahihirapan din akong sabihin syo yung mga bagay bagay kasi natatakot ako sa magiging reaction mo, sa mafifeel mo. Napakahina ko. There's no bad guy here right? I just want to let you know that whatever your decision is, I'll accept it." i smiled sadly.

Kahit medyo masakit, I think kailangan na naming tapusin tong relasyon na to. Hindi madaling tanggapin dahil kahit papano minahal ko rin sa Ardy hanggang sa magkagulo-gulo na ang relasyon namin. Dumating sa point na hindi namin malaman kung paano isosolve ang problema, tuluy-tuloy. Maybe when were together no matter how strong I am, kung mahina naman siya eh parang wala ding kwenta. It just turns out na lagi ko siyang sinasaktan. Lumalabas sa mga tao na ako yung may sala at hindi ako nasasaktan.

At sa huling pagkakataon, niyakap ko siya. 

Naglakad ako pauwi at sinara ang pinto ng kwarto ko. I was about to go to bed pero bumukas yung pinto. I was shocked at biglang nahulog yung minion figurine ko. Ang layo ko naman para mahulog to. Tumingin ako sa paligid at nakita kong nakabukas yung bintana. Siguro hangin lang. Medyo magaan din kasi yung figurine baka hinangin lang talaga.

Sumalampak na ako sa kama ko at pinikit ang mga mata ko for seconds at dumilat ako kasi bigla akong nakaramdam ng lamig. Binalot ko yung sarili ko ng kumot at pumikit ulit. Pero nakaramdam ako ng hangin na dumaan sa mukha ko. Bigla akong napaupo sa kama ko at lumingon sa paligid. 

Sinara ko na yung bintana at humiga ulit sa kama.

That moment, marami nang pumapasok sa isip ko. Lalaki ako, pero normal pa din naman sa mga tao ang matakot at makaramdam ng mga bagay bagay di ba. Ginilid ko ang sarili ko at nakita ang picture namin ni Ardy. Tinaob ko ito dahil ayaw ko nang makita yun. 

Medyo masakit pero kailangan tanggapin na hindi naman talaga kami para sa isa't-isa.

Ang lamig ng hangin ngayon. Tumayo ullit ako para kumuha ng jacket sa cabinet pero parang may nakita akong something sa rear side ng mata ko. Biglang nagtindigan ang mga balahibo ng wala namang tao. Kukuha na sana ako ng jacket pero nakita ko sa harap ko ang isang babaeng nakaputi, nakahawak sa balikat ko, at nakatakip ang buhok sa mukha.

"Tulong." sambit nya. Pero wala akong balak instead nagtatakbo ako papalabas ng kwarto ko pababa sa living room pero..

"Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!!!!" Ramdam ko ang sakit ng bawat baitang na tumatama sa likod ko. Bakit kailangan ko pang madulas at mahulog sa 12 stairs? 

*blackout*

Dara's POV

"Hahahahahahahahahaha! Laughtrip yung mukha nung lalaki. Let's do that again!" naglalakad kami ngayon ni Grey habang kumakain ng ice cream. Akalain mo yun may sariling restaurang ang heaven at nagdedeliver sila sa mga guardian angels na nasa lupa. Ang galing di ba? 

At may isa pa akong natutunan about being a ghost or a soul. Kapag inisip mo na makikita ka nila, eh makikita ka nila. Kapag naman inisip mo na hindi ka nila makikita, eh natural hindi ka nila makikita. I suddenly had a good feeling and excitement sa pagiging ghost ko. Biruin mo yun, nakapanakot pa ako ng tao at sobrang saya sa feeling.

"Pero ate remember, mali ang ginawa natin. Di mo dapat ginawa iyon sa second meeting nyo." sabi niya sa kawalan.

"Bakit? Hindi naman natin expected na mahulog siya sa hagdan. And anong second meeting? Nag-meet na ba kami before?" takang tanong ko.

"You'll know. Pero sana naman wag mong paglaruan yung mission mo." 

"What?" tumawa pa ako ng pagkalakas lakas and Grey and I don't even care because no one can see us. Imagine how amazing is that.

"But when your mission is done, you will all forget about this." nag-smile siya.

"And anong mangyayari kapag natapos ko na ang mission ko?" 

"No one knows. Naku, mas mabuti pang simulan mo muna ung mission mo before you think about what will happen next."

Hmm, buzzes me.

Naglakad lakad pa kami ni Grey hanggang sa marating namin ang isang pamilyar na bahay which made my heart thump. Pwede palang tumibok ang puso ng isang kaluluwa? Amazing right? 

"Ma, kailan babalik si ate?" and a sad mood welcomes me.

"We don't know Troy. Just don't stop praying for ate okay?" si mama. Oh how I miss her. But a sudden thought proclaims in my mind. 

Just don't stop praying for ate. 

"What's about that Grey? Bakit sila nagppray para sa akin?"

"I-i dont know." inosente ang mukha niya. 

"Has this ever happen before? How is it possible?" sunud-sunod ang tanong ko sa kaniya.

Isa sa aming dalawa ay hindi masagot ang tanong na namumuo sa ulo ko. Habang tumatagal dumadami ang tanong na ikinatataka ko at nacucurious din ako.

Is it possible na nandito pa ang katawan ko? Am I in a severe condition? 

"Can I hug them?" tanong ko kay Grey.

"Ofcourse but be careful ate." 

Lumapit ako kay mama at bigla siyang napahawak sa arms niya. I know she's feeling cold because of my presence. I hugged her pero biglang tumagos ang katawan ko sa katawan niya. I felt sorrow. I kissed her and dad and Troy. I miss them so much. Look how they suffer because of my absence. Sila lang ang ginto ko sa buhay. I treasure them pero siguro kailangan ko nga talaga gawin yung mission ko. Na magmahal ng iba. I have to make an exception which includes Joshua Altamerano for me to get my life back. At para narin makapiling ko na ang pamilya ko. I'll make this mission so quick so that hindi na sila malulungkot. Pero I have a feeling wherein I'm scared of what will happen. 

Second meeting? What the hell is that?

My mission isn't all about you but its for my family whose suffering because of my absence. Please help me to make this mission quick as a lightning.