The Playboy's Babies

Chapter 10

Chapter 10

--

Eina's PoV

I woke up seeing a different room, but somewhat familiar. Napabangon na ako ng mapansin kong hindi ko rin damit ang suot ko ngayon, I was still wearing my underwear and an oversize t-shirt to cover it up. Then I remembered.

Oo nga pala, nasa kwarto ako ni Schneider. All the memories from yesterday all came back.

I buried my face on both my palms because of my frustration. Shit. Paano na ako magsismula ngayon?

Lahat ng pinaghirapan ko. Wala na. Bakit pa nangyari saakin ito?

I came back from my reverie when I heard a knock on the door. Tumingin muna ako sa pinto.

"P-pasok." Sabi ko.

Schneider's head popped out when the door opened. "Hey. Did I wake you up?"

Umiling ako. "Hindi naman." I smiled assuring him.

He nodded. "Good." Tuluyan na siyang pumasok sa kwarto. And I was not prepared for what was in front of me.

Nakasuot lang siya ng boxers at nakasando. And I stared at his firm body longer than expected.

Natauhan ulit ako ng pasimple siyang umubo. "I cooked breakfast. Kain ka na." Yaya niya.

Nauna siyang lumabas sa kwarto. Na-concious ako nung mapansin kong nakataas yung t-shirt na suot ko at kitang kita yung panty ko.

Pft. As if naman na maapektuhan siya sa nakita niya.

Inayos ko na yung damit na suot ko at lumabas na sa kwarto.

Nang tuluyan na akong nakalabas, nahuli ko agad si Schneider na nasa kusina na nakatalikod at abalang nagtitimpla ng kape.

Naramdaman niya atang may nakatingin sakanya kaya napalingon siya gawi ko. "Hey." Tinuro niya yung isang upuan na malapit saakin. "Upo ka na diyan. I'll just make a coffee. Want some?"

Umiling ako. "I'll just eat, pero meron ka bang strawberry juice?" Bigla akong natakam.

"Sorry, I don't have any strawberry juice here." Paumanhin niya tapos naupo na din sa may harap ko.

Hindi ko maiwasang maipakita yung pagkadismaya ko. I really wanted that strawberry juice.

"You want me to buy you some?" Suhestiyon niya nung mapansin niya ata akong ganun ang reaksiyon ko.

Marahas akong napailing. "W-wag na. Nakakahiya naman. Ako na nga itong nakitulog, ako pa itong nagdedemand." Nahiyang tugon ko.

"No, I insist. There's a convenience store near this building." Tumayo na siya at pumasok sa kwarto niya, at nung lumabas na siya, nakasuot na siya ng t-shirt at sweatpants.

Nagpaalam na siya at tuluyan ng lumabas. Napatulala lang ako sa pinto kung saan siya lumabas. And by that, hindi ko maiwasang mapangiti. Never knew he could be this thoughtful.

Then again, di ko din maiwasang madismaya. Dahil alam kong ginagawa niya lang ito sa akin kasi nasunugan ako and it was all just for sympathy.

But who cares? What matters to me now is someone is actually cares for me na hindi ko kaibigan. Most especially, it was a man. But not an ordinary man.

Napahayawak ako sa t-shirt na suot ko. His shirt. And his smell, God I love his smell. I can just smell his scent all day. Yeah. Here I am, imbes na problemahin yung apartment kong nasunog, heto akong parang pinagnanasahan itong shirt.