Mafya

5.

"Teyze! Ver şu çocuğu!" diye bağırdım. "Olmaz. Annen gelmeden vermem." dedi. "Annemden kaçırıyoruz zaten. Ya sabır!" dedim ve içeri dalıp merdivenleri çıktım. Özgür'ün odasına girdiğim zaman yutkundum...
Erim tam karşımda duruyordu. İyi de o ölmemiş miydi? Neler oluyordu burada? "Erim..." dedim. Sesim fısıltıdan ibaretti. "Erim...sen yaşıyorsun." dedim birden. Gülümsedi. "Ne o? Yaşamama sevinmedin mi? Ben de beni seviyorsun zannederdim. Aşk olsun." dedi. "Erim sen iyi misin? Sen ölüsün!"diye bağırdım. Özgür'ü kucağıma alarak merdivenleri indim. Teyzeme döndüm. "Al Erim senin olsun! Tepe tepe kullan!" diye bağırdım.

Hızla arabaya bindim.
Arda orada teyzeme bağırıyordu. Pencereden Erim görünüyordu. Öylece donup kalmıştı. Ben iki yıldır onun öldüğünü zannederken o yaşıyor muydu? Hayır! O iki sene boyunca ölüyse. Şimdi de ölüydü işte! O benim hiç bir şeyim değildi. Sadece ilk kırılmışlığım...
Şu ilk aşk zırvalıkları işte. "Nefret ediyordum ondan. Neden geldi ki? Özgür'üm iyi ki varsın..." diyip ona iyice sarıldım. Öpücük attım Özgür'e. Gülümsedi. Ya yerim seni!

Gıdıkladım yavaşça. Kahkahalarla gülmeye başladı.
"Ablasının kuzusu. Şimdi Arda abi gelecek. Ve her şey bitecek paşam. Çok mutlu olacağız...çok mutlu!" dedim.

Evet. Çok mutlu...

"Arda..." diye fısıldandığım an sürücü kapısı açıldı ve Erim arabaya bindi. "Senden nefret ediyorum...Arda nerede?" dedim. "Biraz beraber vakit geçireceğiz. Arda ise bizim misafirimiz olacak." dediği sırada Arda'ya döndüm. İki adam onu tutuyordu. Hemen arabadan indim. Hızla Arda'nın yanına koştum. Adamlar beni görünce Arda'nın kolunu bıraktı. Arda yüzümü ellerinin arasına alıp alnıma dudaklarını bastırdı. Gözyaşlarım sicim gibi akarken Arda'ya sarıldım. "Ağlama,Melis. Sen güçlü bir kızsın. Böyle şeyler seni ağlatmaz." diye fısıldadı. "Söz konusu sensin. Sana ne yapacaklar? Namlu? Sana dönmedi değil mi? Lanet olsun Arda! Bana cevap ver!" diye bağırdım hıçkırıklarımın arasından. "Sana yalan söylemeyeceğim,Melis. Namlunun ucunda ben varım..." dedi Arda. Göz rengi koyulaşmıştı. "Çevireceğim!" dedim kendimden emin bir sesle.
"Ne?" dedi Arda. "Namluyu kendime çevireceğim!" dedim ve Arda'ya son kez sarıldım. Adamlar Arda'yı götürmeye başlayınca Arda'nın peşinden gidecektim. Ancak güçlü kollar beni araba çekip emniyet kemerimi bağlamıştı. "Arda..." diye fısıldadım. "Erim...beni MASA'ya götür." dedim. "Saçmalama!" dedi Erim. "Namluyu Arda'nın üstünden çekmem lazım!" diye bağırdım.
Yarım saatlik bir yolculuktan sonra Erim'in bakışları bana döndü. "İn!" dedi. Arda...bekle kardeşim. Seni kurtaracağım...