Into the dark

Hoofdstuk 4

Uren werden dagen, dagen werden weken, weken werden maanden en maanden werden jaren. De tijd gaat langzaam als je vast zit. Moeizaam sta ik van mijn plek op en loop naar de rechter muur toe die ik helemaal vol heb gekrast met turven. Één turf telde bij mij voor één dag. Het lijkt eindeloos, maar ik weet precies hoeveel er staan. 1328 turfjes. 1328 dagen. Je vergeet dingen als je hier te lang bent. Ik weet bijvoorbeeld niet eens meer hoe mijn moeder, broers of zelfs mijn beste vriend heten. Hun gezichten zijn als een vaag beeld voor me. Het enige wat er nog over is gebleven zijn de stemmen van iedereen.

Nog 132 en dan heb ik mijn vierde jaar bereikt. Bijna vier jaar zit ik vast en niemand doet er wat aan. Op dag 461 werd Tyler meegenomen, hij is nooit meer terug gekeerd. Diep van binnen deed het me pijn om te zien hoe hij naar me keek. Hij bleef sterk, maar zijn ogen spraken alleen maar woede uit met een vleugje angst. Ik weet het nog al te goed wat er die dag gebeurde. Ik had zijn geschreeuw nog vanaf mijn cel kunnen horen. Toen het stil was vreesde ik het ergste. Het ging door de hele kerker. Over hoe de mysterieuze jongen mee werd genomen en nooit terugkeerde. Sommige dachten dat hij door het te veel aan bloedverlies was overleden en weer anderen dachten dat ze hem eerst hadden gemarteld en daarna ergens in de bossen is gedropt. Een aantal wolven hadden de hoop opgegeven na die dag. En weer anderen zag zijn of haar kans om te ontsnappen, maar het antwoord daarop was altijd negatief. Nog steeds weet niemand wat er nou met Tyler is gebeurt. Ik ben in de tijd dat ik hier zit veel over Tyler te weten gekomen. Elke dag vertelde hij over hoe hij de wereld zag, maar hij bleef de mysterieuze jongen uit de kerkers.

Eens in de twee weken wordt ik uit de cel gehaald en gestraft voor wat ik ook maar heb gedaan. Mijn vader denk nog steeds dat ik een mislukkeling ben, maar ik weet nu wel beter. Als kind vindt je het altijd vreselijk dat één van je ouders dat zegt. Ik ben geen kind meer. Ik weet dat het niet waar is en ik weet dat er iets achter zit. Maar over één ding heeft mijn vader nooit over nagedacht. Wat me net niet dood, maakt me sterker. Ik geef niet op zonder te vechten. Mijn wolf en ik mogen dan wel door al die jaren verzwakt zijn geraakt, maar we leven nog. Ik zal en moet door vechten... voor Tyler.

Ik kijk in het rond. Zoals gewoonlijk draait de camera bij elke beweging die ik maak mee. "Nu is het genoeg." Ik scheur een stuk stof van mijn shirt af en wikkel het om mijn hand. Uit woede sla ik de bewakingscamera kapot. In kleine stukjes valt de lens op de grond. Ik zucht. Tyler, waar ben je? Een geschreeuw galmt door de kerkers heen. Ik kijk op en loop naar de tralies toe, waar ik een paar centimeter voor stop. Een paar cellen verderop staat een meisje van rond de zeven jaar trillend naar de cel naast haar te kijken. Mensen beginnen zacht te verluisteren en het gaat binnen een paar seconden de hele kerker al door, iemand heeft zelfmoord gepleegd. Ik hou me stil en loop naar het midden van mijn cel toe om te beginnen met mijn dagelijkse training. Op een dag kom ik hier uit. Wat er dan gebeurd weet ik nog niet, maar ik zal door blijven vechten om te overleven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hey guys!
Geen perfect hoofdstuk maarja...
Ik wil jullie alvast heel erg graag bedanken voor alle vieuws wat Into the dark nu al heeft bereikt!
Wat vinden jullie er tot nu toe van??
Laat het me zeker weten.
Vragen zijn ook altijd welkom!

~SDV