Into the dark

Hoofdstuk 8

Na een lange tijd stop ik met rennen door een pijnlijke steek in mijn zij. De wolfsbane begint langzaam in te werken. Een boomstam weerhoudt me ervan om te vallen. Ik ben alles kwijt... Echt alles. Mijn hartslag versneld en een traan vindt zijn weg naar buiten. Dat is de eerste traan in jaren. Meerdere steken vormen zich in mijn lichaam en een harde en pijnlijke schreeuw verlaat mijn mond. Ik zak door mijn benen en kijk naar de grond. De tranen die naar buiten willen kan ik nog net in bedwang houden. Ik adem de frisse lucht een paar keer diep in. In de cel rook het altijd naar vuil en stof was overal te bekennen.

Wanneer ik iets rustiger ben geworden open in de rugzak en bekijk de inhoud. Een bot mes, kleine EHBO-kit, eten voor maximaal 2 dagen, thermosfles, een paar lucifers, een potlood en helemaal onderin de rugzak ligt een boek. Het boek pak ik eruit en bekijk het. Een symbool is sierlijk op de kaft gegraveerd. Het was het symbool van de roedel. Ik open het boek en zie dat vele bladzijdes bestaan uit kleine tekstjes, schetsen en wazige foto's. De rest van het boek is helemaal leeg. Mijn aandacht wordt getrokken door een handgeschreven brief die uit het boek valt.

Lieve Clarke,
Wanneer je deze brief vindt weet ik niet of ik er nog wel ben. Er is zo veel gebeurd afgelopen jaren. De roedel is veranderd... Onze broer heeft de alfa titel van vader af weten te pakken. Sinds dien is niks meer hetzelfde. Vele mensen vrezen voor hem, de onbevreesde alfa van deze generatie. Een paar roedelleden wisten een uitweg te vinden van het territorium, zoekend naar hulp, terwijl de rest angstig afwachten. De regels gelden niet meer voor hem... Het is vandaag 7 januari 2017. Het zal niet lang meer duren voor je vrij wordt gelaten, misschien nog een maand of twee. Ik heb dit nooit gewild. Vanaf het begin wist ik al dat het mis zal gaan, maar niemand luisterde naar me. Moeder en ik hebben de alfa geprobeerd te stoppen, maar hij was te sterk. En over vader gesproken... Die volgt blindelings alle bevelen op wat er van hem gevraagd wordt. Moeder heeft de strijd een paar maanden geleden al opgegeven en langzaam neemt haar gezondheid af. Diep van binnen doet het me pijn om iedereen zo te zien. Zelf besef ik nu pas dat ik ook veel fouten heb gemaakt in het leven. Met heel mijn hart heb ik geprobeerd die fouten recht te zetten. Ik heb het echt geprobeerd, echt heel hard. Ik heb... Het spijt me zo ontzettend veel, Clarke. Ik werd gedwongen door vader op de dag dat ze je meenamen. Ik ben bang voor wat komen zal... Jij mag dat niet zijn. Ik keek vroeger altijd tegen je op. Je kwam altijd met de makkelijkste en handigste oplossingen en gaf om alles en iedereen. Je steunde de mensen die je geliefd waren en zorgde voor een nieuwe en zuivere glimlach op hun gezichten. Je bent anders dan de rest. Je bent sterk geboren... Ik geloof in je, net zoals vele anderen. En ik weet dat er diep in je hart nog steeds haat speelt, maar alsjeblieft, je bent onze enige kans. Jij kunt dit stoppen. Moeder en ik houden van je, ziel veel. Je bent en blijf voor altijd mijn zusje.

De rest was allemaal vervaagd door kleine waterdruppels die na elkaar vanuit de lucht naar beneden vallen. Een paar tranen mengen zich met het regen. Kleine stukjes van mijn herinneringen toen ik jong was komen weer naar boven en het tovert een kleine glimlach op mijn droevige mond. Ik heb een broer... twee zelfs. Hun namen waren Seth en Scott, kan ik me nog herinneren. Scott moet deze brief hebben geschreven, Seth had altijd de pest aan me. Het kan niet anders.

Ik vouw de brief op en doe hem terug in het boek, die ik in de rugzak stop. Ik mag niet opgeven. Er zijn nog steeds mensen die in me geloven, ik kan en mag ze niet teleurstellen. Langzaam sta ik op en duw mezelf van de boomstam weg. Ik adem diep in als ik de eerste paar stappen zet. Elke stap die ik zet is pijnlijk, maar ik ga door. Ik kan het.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hey Guys!!!
Ik ben terug met een nieuw hoofdstuk!!!
Langzaam begint het schrijven weer te stromen en mijn ideeën voor Into the dark naar boven te komen.
Dit hoofdstuk is eigenlijk ook deels speciaal aan de mensen die "struggels" hebben met een aantal dingen/problemen zoals het verlies van iemand dierbaar, depressie, het gevoel alsof je niks waard bent, angst, hallucinaties, zelf pijniging, de gedachten dat je te dik bent of te lelijk en ga zo maar door.
Mensen... Je bent mooi op je eigen prachtige manier! En wanneer je het allemaal even niet meer aan kan praat dan met iemand, dat is het moedigste wat je op dat moment kan doen. Lucht je hart bij een vriend, vriendin, familielid of zelf bij een compleet vreemde. Vertel je verhaal en je zult zien dat je er geen spijt van krijgt. En voor diegenen die dit soort problemen hebben... Blijf vasthouden, geef niet op! Een ster kan toch ook niet schitteren zonder duisternis??

#NOH8