Bir Bohem Şair

zamansız doğmuşlar

Yasını tuttuğumuz bir geçmişin kaybolmuş çocuklarıydık sanıyorum.
  Hep maveralarda kaldı kararlarımız.
  Büyürken bile hep çocuk kalırcasına her acıya hiç yaşamamış gibi yeniden şaşırmamız bundan herhalde.
  Suçluluk psikolojisinin aşılanıp, inadına komplekslerimizden arınmış gizil bir özgüvenimiz vardı ki hiçbir zaman olması gereken yerde değildi.
  Eh aşk da vardı tabi, hem de hiç işi gücü yokmuş gibi soluğu  durup durup yüreğimizde alıyordu.
  Utangaç kelimelerimizi bir türlü barıştırıp aşk şarkıları söyleyemiyorduk işte bu nedenle.
  Görüşlerimiz hep farklıydı zaten ;e ailelerimiz gibi düşünmek zorundaydık zaten.
  Takım fanatiği gibi düşünce fanatiği olmuştuk hem de hiç düşünemeden.  Zaten düşünmek bizim neyimize ;daha yaşımız kaç başımız kaç.
  Hele bir de  doğuştan bizimle gelen mezheplerimiz vardı ki ....
  O konularda konuşulmazdı bile ; aman ne tehlikeli durum di mi  ama ...
  Velhasılı ne düşünmeyi bilecek yaştaydık ne de sevmeyi. ... zaten her şey de ayıptı ; ayıplar her şeyden önemli ve fazlaydı.
  Biz ancak zorunlu yaşantımızın hep gizliden eksik kalan çocukları ,ne çok hatalıydık.  Ne de çok fazlaydık. 
  Biz kim düşünmek kim
  Biz kim sevmek  kim
  Biz kim insan gibi yaşamak kim değil mi ?

                              N.t.y.