Bir Bohem Şair

Annem ve Zaman

Kendimi annesini erkenden kaybeden bir çocuk gibi ;sokak  ortasında yalnız ve savunmasız hissediyorum bir bilsen.
  Penceresiz kaldım anne .... diyorken bir şarkı beni anlatmış diyorum.  Tel örgülere takılan uçurtmamı arıyorum beyhude.
  Eski zamanlar özlüyorum hüzünlü gecede. Her yemeğin lezzetli olduğu, her oyunun eğlenceli olduğu ; beni azarladığın ,küçük yaramazlıklarımın olduğu zamana... Nasıl da haylazca beklerdim öfkenin geçmesini sessizce,kendi kendime söz verirdim bir daha üzmiycem annemi diye ; ama nafile... Çünkü ben çocuktum anne , yere göğe sığamayan haylazın.
  Ah be zaman , ne kadar acımasızsın böyle. Nasıl da yenik düşüyor herkes ve her şey sana. Bir akıl erdirebilsem. ...
   Hep özendiğim arkadaşlarımın bana çok uzak mutluluğunu nasıl da anlatırdım size ; kırılıyor muydun bilmem ;ama ben olsam kırılırdım.  Öğretmenimiz ailelerimizi baskalarininkilerle karşılaştırmanın ne kadar yanlış olduğunu anlatmıştı bir keresinde ben utanmıştım ; çünkü anne ,galiba ben size bu haksızlığı yapmıştım.  Şimdi de geldikçe aklıma , ilkokul sıramdaki kadar utanıyor ve büzülüyorum.
  Anne olunca anlarsın ,diyordun her şeye . Ne çok gıcık olurdum bu lafa;  o zamanlar her şeyi bildiğimi düşünürdüm çünkü. Halbuki bazı şeylerin ne kadar okursak okuyalım yaşayarak ogrenilecegini ve de anlaşılacağını bilmiyormuşum . Oysa ne kadar da cahilmişim değil mi okurken.
  İşte hep böyle olduk ya ak ya da kara . Griye yaşam hakkı tanımadık ; halbuki ne güzel renkmiş di mi gri .
  Yeni çıkan aşk şarkılarını dinlerdim ,ezberlerdim de . Ara sıra da büyüklere özenerek Ahmet Kaya filan... Hep özgündü bir yanım , hep üzgün zaten.
  Savrulup gittim zamanda ,yenik düştüm bir şeylere . Yalana , ihanete, haksızlığa ve de ölüme.
  Birinci tekillerim ikinci çoğul oldu. Sorunlarım , sorumluluklarım arttı.
  Şarkılar daha çok anlatır oldu beni. Ölenleri sorar oldum, üzülür oldum kim olursa olsun . Acılar uzak gelmedi bana ,bizzat benim içimi acıtır oldu.
  Sustum, bir nevi kabullendim hakimiyetini zamanın . O geçti ben hep izledim ; tek fark artık farkında olarak bazı kaybedilmişliklerin.
  Ah anam, kıyamam.  Sussam , dizlerine yaslasam başımı sen de okşasan o deli başımı. Gözyaşlarımı içime yutkunsam , yüreğim ağlasa bağırarak ;ama sen duymasan, üzülmesen.  Sadece yanımda olsan ,bu  karanlık sokak ortasında sensiz ve kimsesiz bırakmasan. Beni hep çok sevsen...
                      N.t.y.