-Hadi Asya,kalk.
Gözlerimi araladığım da sabah olmuştu. Bugün o gündü... Herkesi, her şeyi kaybettiğim, bir hayatın bitişi yeni bir hayatın başlangıcı olan o eve gidecektik.
Annem elindeki çantayı havaya kaldırarak:
-Her şeyi hazırladım. Sende hazırlan da bir an önce çıkalım.
Bunu dedikten sonra odadan çıktı. Bende hızlıca üzerimi giyindim. Oklarımı kontrol ettikten sonra yayımı sırtıma alarak odadan çıktım.
Aşağı indiğimde annem kapının önündeydi.
-Sonunda hazırsın! Dedi sitemle.
Cevap vermek istemedim. Klasik annem. Gözlerimi devirmekle yetindim.
İkimiz de ayakkabılarımızı giyindikten sonra son kez eve baktık. Her şey yolunda görünüyordu.
-İkimize de bol şans. Dedim.
Ve böylelikle evden çıktık.
Oraya vardığımızda annem:
-Girmek istediğine emin misin? Geri dönebiliriz. Dedi.
-İstemiyorum. Babamlarla ayrıldığımız yeri son bir kez olsun görmek istiyorum.
İkiletmedi. Önden o girdi.Peşinden takip ediyordum.
Yerdeki kan izlerine aldırmadan yürüyorduk. İçeride hiç zombiye rastlamadık.
-Üst kata da çıkmak ister misin?
Kafa salladım.
Yavaş adımlarla üst kata çıktık. Merdivenlerden sağa döndüğümüzde herkes ölmeden önce kaldığım oda vardı. Burada Nur abla ve Ozanla kalırdım. O an beynimde şimşekler çaktı. Ozan...
Kapalı kapıya yeltendim. Kapının kolunu kavradım. Kilitliydi... Ben aşağı inmeden önce Ozan'a kapıyı kilitlemesini söylemiştim. Aşağıda olan olaylar yüzünden onu burada unuttum. Bu kapının arkasında Ozan vardı.
