Forever

Hoofdstuk.12

Het internaat

Elisa

We komen aan bij het internaat.

Mijn mond valt open van verbazing .
Zo een groot gebouw heb ik nog nooit gezien -ten minste als je het paleis van de koning en koningin niet mee telt .

Ik neem jens zijn hand vast en geef er een kneepje in . Hij drukt zijn hoofd tegen mijn hoofd .

We stappen uit en ik probeer zoveel al uit de auto te pakken als ik kan .

We stappen naar de ingang van het internaat . De deur gaat plots , zomaar uit het niets open .

Ik schrik . "WoW coollll ! Een deur die bewegingssensoren heeft ." Roept Maarten .

Ik kijk hem raar aan . "Kom sta niet zo te staren we gaan naar binnen , zeggen dat je er bent en dan kan je kamer inorde brengen ." Zegt mijn moeder streng.

Ik stap door met de vele koffers achter me. Florine staart de hele tijd rond .

Plots komt er een dame van gemiddelde leeftijd op ons afgetrippeld op hoge hakken.

"Jij ben vast Elisa. Ik ben mevr. Verengraaf."Zegt ze lief. Ik knik en geef haar een hand.

Ze glimlacht lief naar me.

"Vanaf nu neem je afscheid van je Euhm... vrienden zal ik maar zeggen en van je moeder- veronderstel ik - de rest van de bagage wordt wel uitgeladen maar jij neemt nu afscheid." Zegt ze iets strenger.

Ik krijg tranen in mijn ogen.

Ik kijk naar florine en zie haar ogen ook rood worden. Jens legt een arm om me heen. Ik leg mijn hoofd stevig tegen zijn borstkas.

Daarna vlieg ik florine in de armen. Snikkend houden we elkaar vast.

"Meisjes kan dat aub wat rustiger ik wil geen wenende kinderen in mijn internaat." Zegt mevr. Verengraaf.

We laten elkaar los en knikken naar de vrouw die ons streng aan kijkt.

Ik geef jens nog een lange kus op zijn lippen en geef mijn moeder en Maarten nog een knuffel.

Ik voel de tranen weer opwellen als mijn moeder aanstalten maakt om te vertrekken.

"Ben je klaar Elisa?" Vraagt mevr. Verengraaf.

Ik knik.

"Jullie kunnen gaan." Zegt ze kordaat tegen de rest.

Ze knikken en florine pinkt een traan weg.

Mevr. Verengraaf leidt me naar men kamer.

Het is een mooie grote kamer met zicht op de paardenstallen.

Ze sluit de grote deur.

Snel stapt ze op me af.

Ik word ruw tegen de muur gedrukt en mijn keel word toegenepen.

Daarna wordt het zwart voor men ogen.

Ik val hard op de grond.

Ik herinner me niets meer...