Forever

Hoofdstuk .4

Foto van de hanger

Elisa
Een tijdje later wordt ik wakker . Mijn raam staat open en buiten hoor ik de wind huilen .
Ik slik een paar keer en sta da recht . Voorzichtig probeer ik mijn deur op ge maken maar dat lukt niet .

Mijn benen trillen en mijn handen zijn koud . Ik weet niet waarom maar ik ben zenuwachtig op de een of andere mannier.

Stil open ik de deur en stap naar beneden . Het is nog nacht en mam licht al in haar bed .

Ik ga in de zetel zitten en zet de tv aan .

Plots hoor ik een tik tegen het raam . Ik draai me met een ruk om. Niks . Ik zie helemaal niets .

Florine

Ik vind het echt heel erg voor Elisa . Ik wil haar niet kwijt . Ik ga naar mijn kamer . Al mijn vrienden zijn ondertussen ook al naar huis gegaan .
Behalve 1 , die zie ik zitten in mijn kamer . Het is Maarten .
Ik stap naar hem toe .
"Maarten wat doe jij hier ?" Vraag ik onzeker .
"Ik dacht dat ik je misschien moest troosten ." Zegt hij koel .
"Heb he het telefoontje gehoord ?" Vraag ik .
"Ja . En echt waar flo ik vind het heel erg voor haar maar ook voor jou . Als er iets is mag je het gerust aan me vertellen ." Ik barst uit in tranen en hij kijkt strak in mijn ogen . Plots staat Maarten recht en komt mijn kant opgelopen .
Hij pakt me stevig vast in zijn armen en ik begin nog harder te snotteren .
"I-ik w-wil haar n-niet kwijt ." Snotter ik .
"Sshhtt , rustig flo . Ik ben er altijd voor je ." Hij knuffelt me nu nog harder .
Als ik eindelijk ben uitgeweend ga ik op mijn bed liggen .
"Is het al wat beter ?" Maarten klinkt een beetje ongerust .
"Ja hoor . Ik voel me al een stuk beter ." Antwoordt ik .
Maarten komt naast me op bed zitten en geeft me een hanger .
"Hier , Elisa heeft me die een keer gegeven . Ze heeft toen gezegt dat ik je deze hanger moest geven op een speciaal moment dat je hem nodig zou hebben ." Zegt hij .
Ik kijk op . Ik kijk naar de hanger , een blauwe edelsteen met een zilver/gouden rand er om heen .
Er rolt een traan over mijn wang . Dat Elisa me zoiets wil geven , zo mooi . Ik wil iets zeggen maar ik kan er geen woorden voor vinden .
Weer begin ik te huilen .

Maarten pakt me stevig vast en streelt over mijn haren .

Ik voel zijn handen huiveren wanneer hij bij mijn nek komt . Ik kijk om, recht in zijn donkerbruine ogen , zo uitdrukkingsloos en zo kalm maar toch bezorgd .
Plots stop ik met wenen .

Ik tril een beetje , probeer men blik van hem af tewijken maar dat lukt niet .

Zijn mond komt dichter naar de mijne toe , zachtjes streelt hij over mijn lippen en dan ... dan zijn onze lippen op elkaar gedrukt . Hij kust me en ik kus hem terug .

Maar ook al voelt die kus zo goed Elisa kan ik maar niet uit mijn hoofd krijgen .