What Is Love?

1

{Melisa}

Ik zucht en staar voor me uit. Mijn blik valt op twee jongens die een beetje verder op het grasplein zitten.

Ik zie dat die jongen met zijn bruin haar mij aanstaart. Zonder erbij na te denken zwaai ik naar hem.

In de verte hoor ik hem "hey" zeggen.
Ik kijk nog eens en begin te blozen.
Ik hoop dat hij dat niet heeft gezien.

Even later zie ik hem mijn kant op lopen. Eens hij bij mij is aangekomen zegt hij : "Wat doet zo'n beeldschoon meisje als jou hier alleen?" Ik haal mijn schouders op en voel mijn wangen gloeien.

"Kom anders bij ons zitten" stelt hij voor. Ik knik , sta op en volg hem naar zijn vriend.

Als we aankomen zegt hij : "Dit is Melisa." Ik schrik op en kijk hem aan.

Mijn hart klopt sneller dan daarnet."

"Hoe weet je hoe ik heet??!" Roep ik uit angst.

Hij haalt zijn hand door zijn prachtige bruine haren en zegt:" Je herkent me echt niet meer hè ?"

Mijn wangen kleuren rood. " Euh nee..." Hij legt zijn hand op mijn schouder en kijkt me vervolgens recht in de ogen.

Zijn groene ogen glinsteren.

"Ik ben het, Vincent."

Ik frons en bekijk hem goed. Nu je het zegt zie ik de twee puntjes in zijn nek die we vroeger met een hete vork hebben geprikt als teken van onze vriendschap.

"Omg Vince??" Ik geef hem een knuffel.

Verbaast pakt hij me vast en drukt me stevig tegen hem aan.

"Uhum" hoor ik achter ons.

Meteen laat ik hem los en voel mijn mijn wangen gloeien.

"Dus zoals ik zei" ,ging Vince verder, " Dit is Melisa, Melisa dit is Yarne."

Yarne grijnst en komt naar me toe. Ik geef hem een hand en zeg vervolgens :"hey."

"Dus ... we hebben alkaar nog veel te vertellen hè ?"begint Vincent. Ik knik.

Er ontstaat vervolgens een pijnlijke stilte.

"Zeg tortelduifjes gaan jullie mij nu nog vertellen hoe het zit tussen jullie?" Zegt Yarne na een poosje stilte.

"We zijn geen tortelduifjes... onze moeders waren goeie vriendinnen dus zagen we elkaar veel. Ik weet niet om welke reden, maar onze moeders spraken niet veel meer af. Dus zagen we elkaar steeds minder en minder. Het is nu al zo'n 3 jaar geleden dat ik Vince zag." Leg ik Yarne uit. Hij knikt begrijpend.

Ik zie Vincent grijzen.

"Wat?" Vraag ik hem. "Ik vind het schattig dat je me nog steeds Vince noemt zegt hij blozend.

Daarna verschijnt er een lach op zijn gezicht waardoor de kuiltjes in zijn wangen verchijnen.

"Waarom lach je?"

"Ik moest denken aan vroeger... die dag dat we bij ons beiden die twee puntjes in onze nek prikten als teken van onze vriendschap en het leek ook alsof we gebeten waren door een vampier" vertelt hij.

"Ja, we waren gestoord." grinnik ik.

"Zullen we iets gaan drinken? " stelt Vincent voor.

"Is goed." Antwoord ik meteen.

"Ik laat jullie wel alleen aangezien jullie elkaar nog veel te vertellen hebben."deelt Yarne mee.

"Zie je morgen wel" Zegt Vincent.