Het eiland

7 Overleven

Mila komt hoestend en proestend terug bij haar bewustzijn. Hijgend hapt ze naar adem, en ze trapt wild om haar heen om ze ver mogelijk uit het water te geraken. Sam heeft haar stevig vast en houdt haar hoofd boven water. Mila kijkt met grote ogen om haar heen. Het water ziet er kalm uit, en de donkere wolken zijn weggedreven. Alles is stil. De zee om hen heen is bezaaid met puin. Mila ziet tassen, koffers, flesjes en nog andere rommel ronddobberen. Mila kijkt naar Sam, ze kijkt erg vermoeid. Mila kijkt zoekend om haar heen, in de hoop een witte boot met rode en blauwe strepen te zien, maar ze voelt al snel teleurstelling. Het wateroppervlak is uitgestorven, tot aan de horizon. Mila raakt in paniek. Waar zijn haar ouders? En waar zijn Sams ouders? Waar zijn de andere passagiers? Mila klemt zich wanhopig aan Sam vast, en duwt haar daarbij bijna kopje onder.

"Mila, pas op!" roept Sam, en ze duwt Mila van haar af. "De boot is gezonken, en ik weet niet waar iedereen is!" schreeuwt ze. Mila kijkt haar beduusd aan. De tranen staan in Sams ogen, maar ze veegt ze dapper weg. "Maar dat is nu niet belangrijk. Het is nu belangrijk dat we overleven!"
Sam begint naar het puin toe te zwemmen, opzoek naar iets om op te drijven. Ze laat Mila verward achter.
"De boot is gezonken?" brengt ze ontzet uit. Ze merkt niet eens dat haar stem nauwelijks meer is dan een schor gepiep. "Maar, mama dan. En papa. Waar zijn ze?" roept ze uit, terwijl de paniek haar weer overneemt. Sam trekt haar zonder iets te zeggen op een goed drijvende koffer. Mila staart nietsziend naar het water, terwijl haar tranen geruisloos over haar wangen biggelen. Sam slaat geruststellend een arm om Mila heen, en brengt Mila terug naar de realiteit.

"Bedankt," mompelt Mila.
"Voor wat?" vraagt Sam verrast.
"Wat denk je?" zegt Mila, nu luider. "Voor alles. Voor dat je achter me aan kwam toen ik in het water viel. Voor dat je mijn leven hebt gered. Voor dat je hier nu bent," zegt ze.
"Ach, dat was niets," zegt Sam bescheiden. "Dat zou jij ook voor mij gedaan hebben."
Mila knikt, ze heeft de energie niet meer om te praten. Ze legt haar kin op de koffer en staart somber voor haar uit. Zo blijft het een tijd stil.

"En nu?" vraagt Mila plots na een tijdje. Ze hoopt dat Sam een geniaal idee heeft. Dat geeft haar tenminste nog hoop dat ze hier levend uitkomt.
"Geen idee," zucht Sam schouderophalend. Mila kreunt, waarom had ze ook anders verwacht? Sam zucht en denkt er nog eens over na. "Als we nu eens een kant op gaan zwemmen?" oppert Sam dan. Prachtig idee, is het eerste dat door Mila's hoofd schiet. Maar al snel verwerpt ze die gedachte.
"Waar wilde je heen zwemmen dan?" vraagt Mila. "Naar een onbewoond eiland?" voegt ze er sarcastisch aan toe.
"Heb jij een beter idee dan? Het is altijd nog beter dan nietsdoen en wachten op een redding die nooit gaat komen," reageert Sam fel.

Daar weet Mila niets op te zeggen. Ze leunen met hun armen op de koffer en trappelen met hun benen om vooruit te komen. Zo beginnen ze een willekeurige kant op te zwemmen. Mila is dankbaar dat ze de koffer gevonden hebben, zonder was het allemaal veel erger geweest. Ze probeert zichzelf ervan te overtuigen dat ze uiteindelijk wel land zullen vinden, maar de eindeloze zee voor haar helpt niet echt. Toch blijft ze stug doorzwemmen, naar niemand weet waar.

Na ongeveer een uur gezwommen te hebben, is Mila uitgeput. Haar benen zijn moe, en ondanks dat ze de hele tijd in beweging zijn gebleven, is ze helemaal stijf van de kou. Mila is niet de enige die het koud heeft, Sams lippen zijn zelfs paars.
"Zullen we even pauze houden?" stelt Sam voor. Mila wil eigenlijk protesteren omdat ze moeten blijven bewegen om het warm te krijgen, maar haar lichaam heeft de beslissing al gemaakt. Ze is al gestopt met zwemmen. Mila legt zuchtend haar hoofd op de koffer en sluit haar ogen even. Haar mond is kurkdroog en haar maag rommelt. Ze kijkt Sam aan. Sam ziet Mila's lege blik en trekt haar wenkbrauwen in een frons als ze diep nadenkt.

"Misschien is het een idee dat we de koffer openmaken? Er kan iets nuttigs inzitten," stelt ze dan voor. Mila knikt tevreden en laat zich dan van de koffer afglijden, zodat Sam aan de rits kan trekken. Mila's mond valt open van verbazing, en met grote ogen kijkt ze naar de inhoud van de koffer. Ze had niet verwacht dat er iets bruikbaars in zou zitten. Er liggen een paar mueslirepen in, en een flesje water. Nadat ze wat kleren uit de koffer hebben gegooid schreeuwen ze het uit van vreugde. Een klein wit EHBO-doosje zit verstopt in een hoekje van de koffer.