Het eiland

17 Verhalen

Mila wordt geeuwend wakker. Tevreden gaat ze rechtop zitten, ze heeft heerlijk geslapen. Ze rekt zich uit, en merkt dan pas dat Robin zijn arm om haar middel heeft gelegd. Zijn ogen zijn nog gesloten. Verbaasd duwt ze hem voorzichtig van haar af en kijkt ze om haar heen. Bij haar voeten liggen de verbrande bladeren en takjes nog na te smeulen. Haar wangen beginnen te gloeien als ze terugdenkt aan de vorige avond. Snel gaat ze opzoek naar Sam en Thomas, die bij de resten van het kampvuur zitten te fluisteren.

"Goedemorgen," zegt Mila zachtjes als ze naast Sam gaat zitten.
"Heb je lekker geslapen?" vraagt Thomas.
"Ik heb heerlijk geslapen," antwoordt Mila eerlijk, terwijl ze haar rode wangen probeert te verbergen. Sam heeft het gezien, en buigt zich grijnzend naar Mila toe als Thomas opstaat.

"Het lag zeker heerlijk in Robins armen, is het niet?" vraagt ze met pretlichtjes in haar ogen. Mila weet niet wat ze moet zeggen, maar haar pogingen om haar blozende wangen te verbergen staakt ze.
"Zo zit het niet," zegt ze uiteindelijk maar. Ze gaat al snel in de tegenaanval. "Dat moet jij nodig zeggen Sam, ik heb jou en Thomas wel gezien!" kaatst ze terug. Nu is het Sams beurt om haar rode wangen te verbergen.
"Zo zit het niet," mompelt Sam, Mila's woorden herhalend.

*

Na een tijdje is ook Robin wakker geworden, en zitten ze met zijn vieren op het strand. Mila zit tegenover Robin, maar ontwijkt zijn blik. Als het gesprek van Thomas en Robin stilvalt is het nog moeilijker zijn groene ogen niet aan te kijken.
"Weet iemand al wat we gaan doen vandaag?" vraagt Mila om het gesprek weer op gang te laten komen.
"Zullen we even langs de beek gaan?" stelt Robin voor. Sam knikt, en Mila is het ook met hem eens. Ze kan zich de laatste keer dat ze daar is geweest al bijna niet meer herinneren, maar de keer dat ze de krokodil zag is ze nog lang niet vergeten. Haar dorst is echter sterker dan haar angst, dus kan ze niet wachten om naar de beek te vertrekken.
"Waar wachten we nog op?" zegt Sam. Ze heeft zoals gewoonlijk geen geduld en huppelt al het bos in. Mila krabbelt snel overeind en volgt haastig haar vriendin.

*

Zwijgend lopen ze met zijn vieren naast elkaar door het bos. Robin en Thomas zijn in hun eigen gedachten verzonken. Mila vloekt binnensmonds als ze opnieuw over een boomwortel struikelt. Ze kijkt opzij naar Sam, die tot haar verbazing nog geen woord gerept heeft. Ze kijkt met een scheve grijns op haar gezicht om haar heen.
"Waarom grijns je zo?" vraagt Mila nieuwsgierig.
"Niets," antwoordt Sam hoofdschuddend, met nog steeds die grijns op haar lippen.

"Nee, er is wel iets," dringt Mila aan. Ze trekt een wenkbrauw op. "Vertel op."
"Telkens als we met zijn allen door dit bos lopen, moet ik zo denken aan vroeger," geeft Sam zuchtend toe.
"Wanneer vroeger?" vraagt Thomas nieuwsgierig. Hij heeft het gesprek opgevangen, en hij is niet de enige, want ook Robin kijkt Sam afwachtend aan.
"In groep 8 hadden we een dropping in het bos. Ik zat samen met mijn beste vriendin en nog twee andere jongens in een groepje," vertelt Sam.

Mila kijkt om haar heen. Ze ziet de overeenkomsten wel. Ze lopen met zijn vieren door het bos, Mila is Sams beste vriendin en Robin en Thomas zijn de twee andere jongens. Dit keer weten we echter precies welke kant we op moeten, denkt Mila, en ze werpt tevreden een blik op de kleren in de takken boven haar.
"Maar waarom grijns je dan zo? Wat was er dan zo speciaal aan die dropping?" vraagt Mila benieuwd. Sam grinnikt even voordat ze antwoord geeft.

"De dropping eindigde in één grote mislukking. De ellende begon al in het begin, toen het begon te regenen. Het kwam onverwachts, net nadat het eerste groepje vertrokken was. De regen kwam met bakken uit de hemel, je was binnen een paar seconden doorweekt. Je had het gezicht van onze juf moeten zien, zij heeft zo'n hekel aan regen!"
"Iedereen heeft een hekel aan regen," merkt Robin op. Thomas is het daarmee eens.
Mila probeert de juf van Sam voor zich te zien. Een lange vrouw met een doorweekte lange jas, geklitte haren en uitgelopen mascara. En niet te vergeten een chagrijnig gezicht. Sam vervolgt haar verhaal weer.