Het eiland

1 Vaarwel Nederland, hallo Florida

"We moeten opschieten Mila!" roept haar moeder van beneden. "We willen niet in de file staan!"
"Ik kom er zo aan mam!" roept Mila terug. Ze gooit de volgepropte rugzak over haar schouder en loopt de trap af. Haar handen trillen van de zenuwen. Ze is nog nooit verhuisd, en nu vertrekt ze naar Florida. Ze kan het zelf nog niet helemaal geloven.

Haar moeder staat beneden al klaar, met een boterham belegd met kaas in haar handen.
"Hier, eet in de auto maar op," zegt ze als ze Mila's ontbijt in haar handen duwt. Mila neemt snel een hap als ze door de voordeur naar buiten loopt. Haar vader zit al in de auto te wachten. Mila legt haar rugzak achter in de auto en gaat op de achterbank zitten.

"Heb je er een beetje zin in?" vraagt haar vader. Hij kijkt haar nieuwsgierig aan via de achteruitkijkspiegel. Aan de vage glimlach op zijn gezicht kan Mila zien dat hij ook een beetje nerveus is.

"Een soort van," mompelt Mila als antwoord, en ze neemt een hap van haar boterham. Dat is een goed excuus om niet meer te hoeven praten. Ze ziet er erg tegenop om afscheid te moeten nemen van haar vrienden, haar wijk en het huis waar ze is opgegroeid. Het liefst was ze gewoon in Nederland gebleven, maar het is misschien wel beter zo. Ome Jack heeft haar vader een baan aangeboden in het noorden van Florida, en aangezien Mila's vader in de omgeving van Utrecht geen baan meer kon vinden, is dit een unieke kans. Mila zal eindelijk de Amerikaanse kant van haar familie ontmoeten, maar of ze een verhuizing daarvoor over heeft, weet ze niet zeker.

Mila's vader heeft intussen de auto al gestart, want haar moeder komt aangelopen, haar zware koffers achter zich aan zeulend. Nadat ze de koffers in de achterbak heeft gedumpt gaat ze naast haar man zitten, en dan rijdt Mila's vader de parkeerplaats af. Mila kijkt door het raam naar de donkerblauwe voordeur met de kerstkrans eraan die haar moeder altijd vergeet op te ruimen.

Mila zucht diep. Vaarwel thuis, tot nooit meer ziens.

*

Mila checkt voor de zoveelste keer haar telefoon als ze hem voelt trillen in haar zak. Het is alweer Linda. Ze neemt het haar beste vriendin niet kwalijk, maar het is niet fijn om er elke minuut aan herinnert te worden dat ze haar zeker een jaar niet meer gaat zien. Ook Hidde heeft haar een paar keer geappt, en de groepsapp van de klas is intussen overstroomd met berichtjes. Mila heeft ze nog niet geopend, ze weet toch al wat er in zal staan. Ze is niet in de stemming om te appen.

Maar de berichten van Linda blijven door haar hoofd spoken. 'Weet je zeker dat je niet een weekje terug kunt komen?' had ze gevraagd. 'Ik mis onze filmavonden nu al.'

Mila ook.

"Is het dan nu eindelijk tijd voor de film?" vraagt Sophie ongeduldig. Haar donkerbruine ogen kijken Mila hoopvol aan. Mila knikt.

"Natuurlijk, ik zou zeggen, kies jij maar."

Stan, die naast Sophie zit, grinnikt en haalt een hand door Sophie's bos zwarte krullen.

"Ga maar los," knipoogt hij. Sophie snuift en pakt zijn pols vast.

"Blijf van mijn haar af," dreigt ze. "Je hebt geen idee hoe lang ik erover doe om het er zo uit te laten zien."

"Doe niet zo moeilijk, zonder krullen zie je er ook prima uit," merkt Stan op, met een twinkeling in zijn ogen. Sophie lijkt eerst op hem te willen reageren, maar dan valt haar blik op de kast met dvd's en raakt ze afgeleid. Mila, Linda en Hidde kijken elkaar aan. Het is een kwestie van tijd voordat die twee elkaar vinden.

Mila loopt naar de keuken om de zakken chips en popcorn uit de kastjes te halen, die ze vanmorgen met zijn zessen hebben ingeslagen. Hidde komt achter haar aan.

"Ik neem deze wel," zegt hij, als Mila met drie zakken chips in haar handen en de popcornzak tussen haar tanden ook nog twee flessen cola op wil pakken.

"Dank je," zegt Mila, met de popcornzak nog in haar mond. Hidde grinnikt.

"Maar die kijken we altijd!" hoort Mila ineens vanuit de woonkamer komen. Daar gaat Sophie weer, denkt Mila hoofdschuddend. Snel pakt Hidde nog wat glazen en dan loopt hij samen met Mila terug naar de woonkamer. Linda heeft zich bij Sophie voor de dvd-kast gevoegd. Anne, die haar plek op de groene zitzak alweer geclaimd heeft, kijkt vol vermaak toe.

"Klopt, maar dat is altijd nog beter dan die film. Ik ga niet toekijken hoe jij begint te kwijlen zodra Kevin in beeld komt!" zegt Linda. Mila blijft halverwege de woonkamer staan om het gesprek te kunnen afluisteren.

"Dat doe ik helemaal niet!" roept Sophie meteen.

"Dat klopt," mengt Anne zich in het gesprek. Ze zit smalend achterover in haar zitzak als Sophie en Linda zich naar haar omdraaien. "Dat doet ze alleen als ze Stan ziet."

Mila laat de chips en popcorn op de grond vallen van het lachen als zowel Sophie als Stan rood aanloopt.

"Laat die twee toch met rust, Anne," zegt Hidde, terwijl hij de Cola op tafel zet. "Ik durf te wedden dat ze ook zonder jouw hulp volgende week hand in hand door de school lopen."

"Echt niet!"

"Nooit van mijn leven!"

Hidde kijkt Anne aan. "Ik zei het toch?"

Anne haalt haar schouders op en begint de glazen vol te schenken. Mila gooit de zakken chips en de popcorn op de enige stoel die altijd onbezet blijft en gaat naast Hidde op de bank zitten.

"Prima. Maar ik stem voor wat actie," zegt Anne, met een knikje naar de dvd-kast.

"Wat dachten jullie van een thriller?" stelt Hidde voor, met een schuine blik op Linda. Zij zet meteen een stap bij Hidde vandaan.

"Nee dank je, doe mij maar comedy ofzo," mompelt ze.

"Dan is de keus aan jou, Mila," zegt Stan.

"Thriller! Thriller! Thriller!" juicht Hidde fluisterend. Mila trekt een wenkbrauw op, maar dat lijkt Hidde niet tegen te houden. "Thriller! Thriller!" gaat hij door.

"Oh nee, alsjeblieft niet," zegt Linda hoofdschuddend. "Dan ben ik bang dat je me na de film van de grond zou moeten dweilen," zegt ze. Mila overweegt heel even inderdaad voor een thriller te kiezen, maar dan bedenkt ze zich dat ze dat haar beste vriendin niet aan wil doen.

"Ik stem voor comedy," zegt Mila dan. Linda zucht opgelucht, Hidde stopt teleurgesteld met zijn aanmoedigingen. Sophie stopt een dvd in de dvd-speler.

Als de film eenmaal is begonnen, schuift Hidde nog iets dichter naar Mila toe.

"Was nu maar voor een thriller gegaan," fluistert hij in haar oor. "Al was het alleen maar om Linda van de grond te kunnen dweilen."

Mila glimlacht. Linda heeft gelijk, ze zal de wekelijkse filmavonden enorm gaan missen. Ze opent toch maar de groepsapp van haar klas. Als ze de berichtjes langzaam doorleest, rolt er een eenzame traan over haar wang.

Vaarwel Nederland, en hallo Florida.

Klik op het sterretje als je het een leuk hoofdstuk vond!

Als je nog tips hebt: laat het me weten in de reacties.