The Written Paper

"Ik trek mijn jas recht. Oke, als ik naar ze luister, zullen ze wel stoppen met de briefjes. Ik zucht en loop een café binnen. Iedereen kijkt zo blij, gelukkig en geliefd. Dat wil ik ook. Ik kijk naar de foto die ook in de envelop zat. Rustig Vera, je hebt dit vaker gedaan.

'Hey Vera,' geschrokken kijk ik op. 'Wie is dat?' Timo wijst nieuwsgierig naar de foto in mijn hand. Ik kijk ernaar, er staat een meisje op van acht jaar, ze is beeldschoon met haar prachtige goudblonde haren en blauwe ogen waar een glinster in zit die haar vooral maakt. Ik ken dit meisje niet, misschien beter ook. Gauw steek ik hem in mijn zak. Shit. 'Niemand,' hij begint luid te lachen. 'Je kijkt gewoon zomaar naar een foto van een wildvreemd meisje, hilarisch.' Fuck, nu gaat het vooral raar lijken als hij opeens op het journaal kijkt en ziet dat dit meisje verdwenen is. Dan weet hij meteen dat ik het was. Opeens schiet er een idee binnen."

Het oprecht vrolijke en lieve gedrag van Vera, veranderde in een dekmantel. Nadat Vera een brief had gekregen veranderd haar hele leven. Ze moet iets afpakken van mensen waarmee ze andere zoveel pijn mee doet.

Vera wilt het niet, maar heeft geen keus. Ze is verplicht. Bij elk briefje krijgt ze elke keer weer tranen in haar ogen.