The Written Paper

Hoofdstuk 5

{{FOTO VAN TIMO HIERNAAST}}

'Ik snap het niet.' Hoofdschuddend begin ik te grinniken. Roxanne is nooit echt goed in wiskunde geweest. Eigenlijk is ze hartstikke slecht. Niet dat ik goed ben, maar Roxanne laat niet echt de houding zien dat het haar interesseert. Ze zit helemaal onderuit gezakt op haar stoel, ze steunt haar hoofd op d'r handpalm en tikt verveeld met haar andere pen. 

Er klinkt een knal door het lokaal. Iedereen recht zijn rug van schrik. Met haar hand nog op de stift die ze zojuist op tafel sloeg, staat mevrouw Wit, onze wiskunde docente, kwaad hijgend de klas door te kijken. Haar scannende hamster oogjes stoppen bij Roxanne en mij.

Ik grijns. Ze heeft gehoord wat Roxanne der net zei. Let the show begin. 'Als je het echt niet "snapt",' begint ze schreeuwend. Hier en daar zie ik mensen heel subtiel naar hun oren grijpen, want laten we zeggen, een huilende baby op een motor, die met zijn nagels langs een krijtbord gaat, is niks vergeleken met haar stem. 'Vera.' Zodra ze mijn naam zegt ben ik op mijn hoede. Wat is er met mij? 'Dan kan je je melden bij de conciërge, want roepen door de klas kan niet. Al helemaal niet tijdens mijn uitleg roepen dat je het niet snapt. Gewoon grof weg onderbreken, waar haal je het lef vandaan?'

Naast mij hoor ik Roxanne grinniken. Waarschijnlijk niet alleen omdat ik nu word gestraft door iets wat zij had gedaan, maar ook om het gezicht dat ik trek. Die heeft ze op een één of andere manier altijd grappig gevonden.

'M-maar wat?' Ze loopt naar de alvast naar de deur om hem te openen, zodat ik zo het lokaal uit kan wandelen. 'Ik was het helemaal niet.'

'Oh echt niet, Vera,' vraagt ze alsof ze tegen een kleuter praat die zojuist is gevallen. 'Jou cijfers zijn niet echt geweldig, om eerlijk te zijn, zijn ze een schande. Dus sorry Vera, ik geloof je niet. Je kan vertrekken.'

Zoals ik al had gezegd zijn mijn cijfers voor wiskunde zijn niet hoog. Maar dat geeft haar niet het recht om het door de klas te roepen, terwijl iedereen mee luistert. Eigenlijk weet iedereen het al, maar toch vind ik niet dat een leraar je voorschut mag zetten door over je cijfers te beginnen.

'Dus? Die van Roxanne zijn anders ook niet zo goed hoor.' Ik voel gewoon dat Roxanne's grijns, plaats maakt voor een vernietigende blik. 'En zíj was de gene die het riep,' ga ik grijnzend verder.

'Oh nou Roxanne, dan mag jij je ook melden.' Met een zelfvoldane grijns kijk ik toe hoe ze protesterend haar spulletjes bij elkaar pakt. Daarna kijkt ze met een afwachtende blik naar mij.

'Wat? Ksst.' Ik maak een wuivend gebaar.

Ze fronst. 'Lieve schat, jij moet je ook melden.' Met een verbaasde blik kijk in van Roxanne, naar mevrouw Wit en weer terug. Mevrouw Wit knikt instemmend.

'W-wat! W-waarom?' Iedereen weet al dat ze me niet mag. Maar dat ze me wegstuurt zonder enige reden vind ik persoonlijk te ver gaan. Wat nou te ver gaan, zeg ik tegen mezelf. Ze stuurt je de vrijheid in. Weg van dit lokaal en deze les. Door die gedachte sta ik vrolijk op en schuif zo al de boeken in mijn tas.

Heupwiegend lopen Roxanne en ik het lokaal uit. Als we aan het einde van de gang de hoek omslaan, valt me een zoenend koppeltje op. Één van de twee herken ik, dat is Scott, maar welk meisje hij in zijn armen heeft gewikkeld kan ik niet zien. Het is in ieder geval geen meisje uit onze vriendengroep. Dat zie je duidelijk aan de kleding die ze draagt. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het niet lelijk maar als een meisje een kort broekje aan heeft, hebben meisjes uit onze vriendengroep een nog korter broekje of rokje aan. Dat is altijd zo geweest.

Roxanne lijkt ook nieuwsgierig te zijn wie het meisje is en kucht. Geschrokken kijken ze op en laten elkaar los. Roxanne's mond valt open en ik kijk een beetje beduusd. Gewoon uit schrik. Ik dacht dat hij haar niet mocht, iedereen dacht dat.