my life (Dutch 1D fanfiction)

#2

~Ik open mijn ogen, een fel wit licht verblind me 'waar ben ik?' vraag ik aan Quinty die langs het bed waar ik in lig is komen staan, er staat een onbekende jongen naast haar 'you are in the hospital' zegt de jongen, ik kijk hem aan 'h-hoe kan dat? ik heb nooit iets gehad... ik ben hartstikke gezond!' 'nee dat ben je niet' zegt een dokter die de kamer in komt gelopen, 'Miley.. je bent gisteren flauwgevallen toen we in de stad waren, Sam heeft 112 gebeld en heeft voor je gezorgd tot ze je kwamen ophalen met de ambulance' verteld Quinty, ik kijk Sam verbaasd aan, hij schenkt me een vriendelijke glimlach, ik schat hem rond de 21 , hij heeft warrig bruin haar en blauwe ogen. ik glimlach terug, 'maar hoezo ben ik dan niet gezond?' vraag ik, Quinty's ogen staan droevig, Sam's glimlach verdwijnt. 'mevrouw Sanders, u heeft k-' 'noem me geen u, dan voel ik me oud!' sis ik tegen de dokter 'Oke, mevrouw San-' 'noem me maar gewoon Miley!' zeg ik geïrriteerd, de dokter kijkt mij nu ook geïrriteerd aan 'Oke Miley, we hebben je onderzocht en je blijkt kank-' 'laat maar ik weet het al... ik heb dus kanker' zeg ik, hij knikt. ik slik en kijk naar mijn beste vriendin, ik zie dat ze het er ook moeilijk mee heeft. 'hoelang kan ik dan nog leven?' vraag ik aan de dokter. 'zonder behandeling nog een jaar, en u bent gezond als u een behandeling neemt' ik knik. 'Als u een behandeling wilt dan moeten we er gelijk mee beginnen anders vergroot de tumor' ik knik, er komt een andere dokter aangelopen en neemt mij in het bed mee. Quinty en Sam lopen met me mee naar de operatie kamer, voor de deur worden ze tegengehouden en worden naar de wachtkamer gestuurd.

Ik word wakker en voel een pijnlijke steek in mijn ogen van het felle licht.

'Miley? everything okay?' vraagt een mannenstem, ik knik en kijk wie het is, het is Sam. ik wil overeind gaan zitten maar Sam duwt me terug in mijn bed, hij drukt op de rode knop langs het bed en er komt een dokter aangelopen. Ze overleggen wat. Sam loopt terug naar mijn bed, 'I have to go, I can not stay, no matter how hard I want it ' zegt hij met een teleurgestelde blik in zijn ogen 'no please stay! I need you!' schreeuw ik half huilend. hij kijkt me met medelijden aan en kijkt hopeloos naar de dokter die zuchtend knikt.