Clashing

Hoofdstuk 1: Hij is gearriveerd! ( part 2 )

Aan het eind van de lange gang, waar we de lift uit waren gestapt, lopen Lola en ik de receptie binnen. De grote hal was een soort grote koepel en ook de ingang van het weeshuis. Overal stonden banken, stoelen, kussens en tafels die ervoor dienden om alle meisjes een zitplek te geven en zodat ze zich konden vermaken met spelletjes, geroddel, eten en nog een aantal andere dingen.

Ik laat  mijn koffer uit mijn hand vallen en hij komt met een harde plof terecht. Ik ben met stomheid geslagen. Alle banken stoelen en kussens waren leeg. Anders vechten we altijd wie er op de fijnste sofa's mag zitten of om de beste plaats voor de tv te krijgen. Maar nu... waren ze allemaal vrij.

Iedereen had zich verzameld bij de receptie en stond te dringen en te springen.  -ik zei toch dat ik een goede rijmer was!- Alle meiden zijn er aan het schreeuwen en de lage stemmen van de meisjes die roken komen er onderuit. Het laat me weer een beetje bij bewustzijn komen en ik trek snel mijn opengevallen mond dicht.

In de achterste rij staat een meisje met kort blond haar, ze heeft als enige de plof van mijn koffer gehoord en kijkt over haar schouder met een grote glimlach. Ik herken haar natuurlijk als mijn goede vriendin Shina. 

'Misakii!' roept ze, ze rent op me af en ik krijg het gevoel alsof ik word aangevallen door een roofdier. Want, Shina gaat me echt haten dat ik dit zeg, alleen ze heeft echt van die scherpe hoektanden en smalle pupillen die omringd zijn door een groene iris. Shina springt me om mijn nek en ik moet een paar stappen naar achter doen om mijn evenwicht niet te verliezen. Ik had dit keer niet van plan haar knuffel te ontwijken, iets wat ik al wel een aantal keren eerder had gedaan en laten we het erop houden dat ik het zielig vond voor Shina dat ze telkens met een grote bult op haar hoofd moest rondlopen.

'Jij ook goeie morgen Shina' zeg ik terwijl ik naar adem hap. Ik moet toegeven, Shina is sterk... berensterk.

De schreeuw van Shina, toen ze mijn naam riep was blijkbaar duidelijk te horen geweest, want de grote groep meisjes was stil geworden en ze kijken me met indringende ogen aan. Ik weet niet precies waarom, maar ik ga er ook niet naar vragen. Straks word dat weer als een domme vraag gerekend, niet dat dat me heel veel boeit maar toch.

Wanneer het bekeken gevoel van al hun ogen me bekruipt begin ik te blozen. Ik heb nooit echt in het middelpunt van aandacht gestaan en het maakt me verlegen en ik moet blozen.

Ik probeer moedig terug te kijken naar de menigte meisjes en zie dat in het midden van de groep een hoofd er boven uit steekt. Het is het gezicht van een jongeman en hij kijkt me aan. Of nouja, dat denk ik dan, want van zijn gezicht is alleen zijn neus en mond te zien. De rest is overschaduwt door zijn hoed. De man is meer dan een kop groter dan de meeste meisjes.

Plotseling glimlacht hij naar mij zonder zijn tanden te laten zien. Ik heb dat altijd knap gevonden, hoe mensen dat konden. Wanneer ik glimlach komen mijn niet-zo-witte tanden altijd tevoorschijn. De jongeman begint naar voren te lopen en dringt zich door de meiden richting mij.

'Is dat mijn vader?' vraag ik fluisterend.

'Ik hoop het voor je' antwoord Shina 'Want hij is vriendelijk, knap en charmant.' Naast me hoor ik Shina giechelen.

 De man die ik dus eigenlijk 'mijn vader' of 'papa' of zoiets moet noemen is al langs alle meisjes en zijn hoed bedekte zijn hele gezicht met schaduw, het was zo'n hoed die je vaak in van die western-films ziet. Maar dat liet hem niet op een cowboy ofzo lijken, hij zag er veel netter uit. Zijn strakke pas gaf me het gevoel alsof het ingestudeerd was, zo net was het. Bij elke stap dat zijn hak de grond raakt, galmd het geluid door de zaal en voel ik dat ik zenuwachtiger word. Iedereen was stil geworden.

Wanneer de man een paar meter van mij verwijderd is, stopt hij en grijpt hij naar zijn hoed. Ik voel mijn zenuwen door mijn hele lijf trillen. 

Ik wist niet dat het zo spannend zou zijn om mijn eigen vader te zien.