Clashing

Hoofdstuk 3: nieuwe ontmoetingen. part 1: Mijn broertje en zusje.

'We zijn thuis!' roept Hiroshi terwijl hij de voordeur opent. We komen meteen binnen in een grote lange gang. Hiroshi pakt de jas van mijn schouder en hangt hem aan één van de haakjes van de ellelange kapstok. Hij grist niet naar de jas, zoals een ober meestal doet, maar doet het op een kalme en bijna lieflijke manier. 

Mensen kunnen nog eens iets leren van hem. Hiroshi is een echte gentleman, en dat is mijn broer nog wel. 

Ik kan er niks aan doen om te grijnzen wanneer ik er aan denk. Ondertussen kijk ik bewonderend om me heen en ben meteen al onder de indruk van de grootte van het huis. De muren van de gang waren bedekt met een mooi chic behang, maar het maakte het ook niet als zo'n victoriaans oud huis. Het was... speciaal, er is geen ander woord voor. De kamer is licht en aan de rechterkant zijn kleine raampjes waar nog licht door schijnt. Aan de linkerkant van de gang zijn 2 deuren. Elk is van hout, maar op een andere manier waren de versieringen eruit gesneden. Aan het eind van de gang is een dubbele deur die naar de tuin leid. Beide bestaan uit een grote ruit waardoor een deel van de tuin al te zien is. Het groene gras strekt zich verder uit dan dat ik kan zien vanaf dit punt.

Nadat ik nog geen tien seconden om me heen hen gekeken, vliegt één van de deuren open. De deur is versierd met allerlei lijnen die sierlijk om elkaar heen krullen. 

'Onii-chan! Onii-chan!' word er in koor geroepen. Achter de deur komen twee kinderen, van ongeveer negen jaar, enthousiast de hal ingestormd. Beide klemmen ze zich vast aan één van Hiroshi's benen. Hiroshi lacht ze op een lichtelijk bedrukte manier toe. Het duurt even voordat ze ook mijn aanwezigheid ontdekken.

'Onii-chan?' vraagt één van de kinderen, het is duidelijk een meisje want ze heeft lang bruin haar en lange wimpers. Ze is erg mooi, zeker voor haar leeftijd. Het andere kind, die duidelijk een jongen is, kijkt me ook aan. Ik geef ze een volle glimlach en ze duiken wat verlegen achter Hiroshi's benen.

'Wie is dit?' vraagt het jongetje. Hiroshi's glimlach verdwijnt en hij kijkt me critisch aan. 

Zou hij het moeilijk vinden om het ze uit te leggen, want ze zijn natuurlijk nog jong. Het is moeilijk om dingen dan uit te leggen. 

'Dit' begint Hiroshi 'Dit is jullie zus, Misaki.' De twee kinderen kijken me met grote ogen aan.Ik word er een beetje zenuwachtig van en kijk een paar keer op en neer. Van de kinderen naar Hiroshi en van Hiroshi naar de kinderen.

Begrijpen ze het? 

'Hebben we een onee-chan?' vraagt het meisje, ze kijkt Hiroshi me vragende ogen aan. Hiroshi kijkt naar het meisje en glimlacht weer een beetje.

'Ja' zegt Hiroshi, zijn stem klinkt een beetje shor. 'Dit is jullie onee-chan.' Het meisje kijkt mij weer met grote ogen aan.  Ik open mijn mond en haal adem.

'..Uhm..' stamel ik. 

Wat moet ik nou zeggen? kan ik het verhaal vertellen... nee! Daar snappen ze waarschijnlijk niks van. 

Ik slik even en wil mijn handen tot een vuist ballen, alleen ik voel iets warms in mijn handpalm en laat mijn spieren weer ontspannen. Ik kijk verbaasd naarbeneden.

'Ik ben Ayaka' zegt het meisje, ze glimlacht vriendelijk 'Aangenaam Misaki onee-chan.' Haar glimlach laat mijn hart smelten. Ze is zo vriendelijk en schattig. Ik ga er zelf ook automatisch van glimlachen.

'Aangenaam.' zeg ik, de verwarring in mijn stem moet duidelijk te horen zijn. Ik voel nu ook iets in mijn andere hand. Het jongetje staart me met eenzelfde vertroetelende glimlach aan.

'Mijn naam is Roku.' zegt Roku. Nadat Ayaka de stap had gezet durft hij blijkbaar ook. Ik hoor een stem in mijn hoofd zachtjes giechelen en kijk mijn nieuwe broertje en zusje aan. Ik ben echt vertederd door hun glimlachen en voel een beetje weemoed vanbinnen.